MOTEL | CUT.32 - V.I.P

“คุณจ่ายเงิน ผมก็บริการเท่านั้น ผมไม่เคยรู้สึกอะไรมากกว่านั้นเลย..คุณสิงโต

..เพราะงั้น คุณ.. อยู่นานๆอีกนิดได้ไหม”



เสียงกระซิบแผ่วเบาข้างหู

จากมุมนี้ มองเห็นเขาอยู่ในระยะสายตา ร่างบอบบางคร่อมอยู่บนตัว ผิวขาวจัดแดงระเรื่อร้อนผ่าว
ถ้อยคำมึนๆน้ำเสียงเกเรที่ไม่ปกติและการกระทำของเขาในตอนนี้ราวกับจะกลั่นแกล้งกัน


เข้ามาใกล้.. 
ใกล้เกินไปแล้ว


..ปล่อยให้เป็นแบบนี้ไม่ดีแน่
ไม่ดีกับตัวเขานั่นแหละ



ผมตั้งสติได้ ขยับจะยันตัวลุกขึ้น แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างใจ อีกฝ่ายกลับโถมกายใช้มือดันกดไหล่ผมลงกับเตียงเหมือนเดิม

เขาโน้มหน้าลงมาใกล้จนแทบไม่มีช่องว่างระหว่างเรา แววตาใสแวววาวแม้ดูมึนเบลออ่อนแรง แต่มันสะท้อนภาพผมชัดกว่ายามปกติเสียอีก



เมื่อเราใกล้กันแบบนี้
สบตากันในระยะใกล้แบบนี้ ราวกับจะค้นหาอะไรบางอย่างที่ต่างฝ่ายต่างซุกซ่อนมันเอาไว้จากสายตา



แมวน้อยแตะริมฝีปากลงทาบทับริมฝีปากผม นิ่งค้างไม่ยอมถอนจูบออก แตะนิ่งๆอยู่นาน
เราใกล้กันจนผมมองเห็นดวงตาสั่นไหวแสนสวยคู่นั้น



แววตาที่มองมาราวกับมีคำถาม
ราวกับมีหลายสิ่งหลายอย่างตีรวนกับตัวเอง
คำถามที่ผมก็ไม่แน่ใจ .. 

เขากำลังค้นหาคำตอบบางอย่างจากผม
หรือค้นหาสิ่งใดจากตัวเองกันแน่



ปลายลิ้นอุ่นแตะสัมผัสปากผมเบาๆไม่ทำอะไรมากกว่านั้น แต่แค่นั้นก็ทำให้ผมแทบเป็นบ้าตาย



ท่าทีเหมือนแมวน้อยไร้เดียงสา ริอาจอยากลองปราบราชสีห์
หรือไม่ก็แมวยั่วสวาท ที่หลอกทำสติเจ้าป่ากระเจิดกระเจิงจนเสียมาดไม่มีชิ้นดี

ผมมั่นใจว่าน่าจะเป็นอย่างหลัง..
เขาไม่ควรทำแบบนี้เลย ผมไม่ใช่คนมีความอดทนนักหรอกนะครับ



..ผมยกมือสองข้างขึ้นอย่างลืมตัว สมองส่วนร้ายเกิดความต้องการอย่างรุนแรง ที่จะกดท้ายทอยเขาแล้ว สอดมือเข้าไปในเส้นผมนุ่มมือ บดขยี้จูบ แรงๆเร็วๆ

อยากสอดลิ้นเข้าไปในปากเนียนนุ่ม อยาก... 



แต่ก็ได้แต่กำมือแน่นข่มอารมณ์




เปลี่ยนเป็นค่อยๆดันไหล่อีกฝ่ายออกห่างนิดหน่อย
แมวน้อยผละออก ถอนริมฝีปาก ดวงตามึนๆเพราะพิษไข้มองผมอย่างสงสัยในท่าที



ไม่ครับ ผมไม่ได้ใจดีขนาดว่าเขาทำแบบนี้แล้วผมจะเฉยเป็นสุภาพบุรุษ จะไม่อยากทำอะไรอะไรอย่างว่า แน่นอนว่านั่นคงไม่เกิดขึ้นกับคนอย่างผม

..แค่อยากมั่นใจ ว่าเขายังมีสติรับรู้ทุกการกระทำทั้งของผมและของตัวเอง ก็แค่นั้น



คริสกระพริบตาปริบมองผมที่เลิกคิ้วขึ้นแทนคำถาม 
เขาขยับมือที่ค้ำเตียง ลดระยะห่างลงมาแนบชิด ศีรษะซบอยู่ที่ซอกคอ ออดอ้อนเหมือนแมวเหมียวตัวน้อย ใกล้จนผมได้กลิ่นหอมๆจากเส้นผมเขา


อืม เล่นอะไรครับเนี่ย
หรือไม่สบายแล้วเป็นแบบนี้


ไม่ไหวนะครับ ผมคงทนไม่ไหว



"อ้อนอะไรครับ หืม"
ผมยกมือลูบเส้นผมเขาไปมา อีกฝ่ายยังนอนทับตัวผม ซุกหน้าคลอเคลีย

"ไม่สบายก็นอนพักได้แล้ว ไม่หายป่วยผมไม่รู้ด้วยนะ"



เขาเงียบไปซักพัก นอนก้มหน้าซุกอยู่แบบนั้น ไม่รู้หลับหรือเปล่า ถ้าจะนอนแบบนี้ทั้งคืนผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก .. แค่รู้สึกอึดอัดไม่สบายตัวเท่านั้น ขยันทำร้ายกันเหลือเกิน


ผมปล่อยตัวเองอยู่กับความเงียบและความคิด ..
คนข้างกายที่หมดแรงพยศ ซุกซบบนตัวผม

แต่ไม่ทันไร เสียงอู้อี้ที่เอ่ยขุ่นๆ คำพูดเพ้อๆไม่มีต้นสายปลายเหตุทำเอาผมเกือบหลุดหัวเราะออกมา




"ผมไม่น่ามาเจอลูกค้าแบบคุณเลย.. คุณสิงโต"

"ทำไมล่ะครับ คริสรังเกียจผมเหรอ"
ผมพูดตัดพ้อ แต่น้ำเสียงติดจะกวนของผมมันคงไม่ได้ให้ความรู้สึกแบบนั้นเท่าไหร่


"อืม"

เขาส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอ ไม่รู้ตอบรับคำถามผม หรือพึมพำกับตัวเอง แมวน้อยผละออกจากกายผม พลิกตัวกลับไปนอนหงายอยู่ข้างๆ ดวงตากลมโตเหม่อมองเพดาน




"ผม ไม่ชอบเลย"

ผมหันมองคนที่พูดเหมือนย้ำคำนั้นให้ตัวเองฟังมากกว่าจะพูดกับผม



"ผมก็เหมือนกัน ไม่ชอบ"



..ไม่ชอบให้ใจเต้นแบบนี้

..ไม่ชอบ ความรู้สึกที่ควบคุมไม่ได้ ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

..ไม่ชอบ เพลย์บอยแบบผม ต้องสูญเสียความเป็นตัวเองไปแค่ไหน

ไม่ชอบ




ส่งรอยยิ้มบางๆให้คนที่มองตอบกลับมา แมวน้อยเบือนหน้าหลบตาทันที

หึ



และเพราะแบบนั้น ความมือไวของผมมันแสดงออกไปตามความรู้สึก

ขยับแขนข้างที่เขาเผลอพลิกตัวลงมานอนหนุนทับแขนผมอยู่ ตวัดร่างแมวน้อยพลิกกลับขึ้นมาบนกาย เขาเสียหลักตกใจ ยันมือกับอกผมทรงตัว



"ใครสั่งใครสอนให้อ้อนคนที่ไม่ชอบครับ"

"อ่ะ.. ใครอ้อนคุณวะ ปล่อย"

"ไม่"

"คุณสิงโต"

เสียงมึนๆที่อ่อนกว่าปกติหลายเลเวล ผมเองก็ไม่อยากรังแกคนป่วยหรอกนะ
แค่เขาเรียกชื่อผมถูก รู้ว่าคนข้างๆเป็นผม ก็พอใจแล้ว



"นอนพักได้แล้ว มานี่มา"

ผมกระชับกอดคนที่นอนอยู่บนตัวแน่นขึ้น



อยากทำร้ายเขาใจจะขาด อยากให้ร้องครวญครางเรียกหาผม
อยากแสดงทุกความรู้สึกให้เขารู้เหมือนครั้งแรกและทุกครั้ง ตลอดมา

แต่ตอนนี้
เขาไม่สบาย .. คงได้แค่กอดไปก่อน





"คุณไม่อยากเหรอ"

หืม?!


อยู่ๆเขาก็เอ่ยถามเหมือนอ่านใจผมได้ยังไงอย่างงั้น
คริสยันตัวเองออกจากอ้อมกอด ผมเลยเปลี่ยนมาโอบเอวเขาไว้หลวมๆ




"เห็นคุณบอกว่าคุณชอบ"

ครับ ..แน่นอนว่าผมชอบ ..



"เพราะเซ็กส์ไม่ใช่เหรอ..ที่ทำให้เราอยู่ตรงนี้"


.. หรือแมวน้อยกำลังสอบสวน ค้นหาคำตอบจากผม ..
แต่ผมไม่เคยปิดตัวตนของตัวเองมานานมากแล้ว .. ตั้งแต่ตอนแรกจนตอนนี้




"คุณ.. จ่ายเงินให้ผมบริการให้ไม่ใช่เหรอ คุณสิงโต"


ไม่ว่าเขาถามจะเอาคำตอบ หรือกำลังเพ้อเพราะพิษไข้ ผมคิดว่าผมคงต้องบอกให้เขาเข้าใจ .. ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็บอกไปแล้วรอบหนึ่ง

แต่ผิดคาด .. เมื่อผมยังไม่ทันจะได้พูดตอบอะไรออกไป รู้สึกได้ว่ามือบางๆของเขาเริ่มอยู่ไม่สุข ไม่คิดจะฟังอะไรด้วยซ้ำแล้วล่ะมั้ง ...

?!



ลูบไล้จากเสื้อ ปัดป่ายมือลงไปที่เป้ากางเกงผม ส่วนนั้นที่แค่โดนมือเขาสัมผัสเริ่มจะ..มีอารมณ์แปลกๆขึ้นมา
ไม่พอ .. ทำท่าจะปลดกระดุมกางเกงออกด้วย


มือไวใจเร็วกว่าผมอีกนะครับ
ผมรีบเอามือจับมือเขาไว้ทันที



"นอนครับ ป่วยแล้วทำไมซนจัง"



"ไม่อยากเหรอ .."

เสียงหวานๆเอ่ยเพ้อซ้ำคำเดิมอีกครั้ง ปรือตามอง



"อยากแต่ไม่ทำ ผมไม่ได้ชอบคริสเพราะแค่เ..."


เขากระแทกจูบปิดเสียงพูดของผมรุนแรง รสจูบที่ไม่ได้ไร้เดียงสาเหมือนก่อนหน้านี้
อันที่จริง .. ที่เขาต่อต้านผมมาตลอด น้อยครั้งที่ผมรู้จักตัวตนในเรื่องบนเตียงของเขาจริงๆ


ไม่ได้อ่อนหัดอย่างที่คิด ถึงไม่เท่าเพลย์บอยอย่างผม .. แต่เขาทำผมใจสั่นไม่ใช่น้อยเลยจริงๆ




"งั้นผมทำเอง"

ผมอยากจะบอกให้เขาหยุด .. กลัวจะไข้ขึ้นหนักกว่าเก่า .. หรือไม่แน่อาจจะเป็นผมเนี่ยแหละ
ยามที่เขาด่วนสรุปด้วยตัวเอง ไม่ฟังผม เลื่อนมือลงต่ำปลดซิบรวดเร็วอย่างชำนาญ


นี่เขาเคยบริการคนอื่นจริงรึเปล่า
ผมชักจะไม่พอใจแล้วนะ

.. อย่าบอกนะว่า กำลัง หึง เขา ... ความรู้สึกแบบนี้มัน ใช่ แน่ๆ
บ้าชะมัด



"คริส"

ผมกดเสียงต่ำดุใส่อย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน นอกจากการกวนประสาทเขา ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนโดนเขากวนกลับซะมากกว่า หรือไม่ก็เพราะอารมณ์หงุดหงิดงุ่นง่านที่ว่ามันเข้าครอบงำ


แมวน้อยยังไม่ยอมหยุดดื้อ มือร้อนผ่าวขยับพยายามดึงกางเกงผมออก สัมผัสหนักๆหยอกเย้ากับส่วนอ่อนไหวแข็งขืนใต้ชั้นใน ปลุกอารมณ์อย่างที่ปกติผมคงฟิน

อา..จริงๆก็ฟินแหละครับ แต่ว่า เขากำลังดื้อ ไม่สบาย และผมไม่ชอบเลย




"อะไร .. หรือคุณไม่ชอบ งั้นผม..ไม่ใช้มือก็ได้"


..ผมก็ไม่รู้ว่าไม่ชอบในประเด็นไหนกันแน่..
และเขารู้ได้ยังไง สีหน้าผมคงออก

ทั้ง..รู้สึกดี และไม่ชอบใจ
.. เป็นห่วงก็ด้วย



พอจับมือเขาให้หยุดก่อกวนความรู้สึก แมวน้อยสบตามอง แทนที่จะหยุด กลับลดตัวเองลงไปในระดับต่ำอย่างอันตราย กว่าผมจะรู้ตัวหรือคิดทันว่าเขาจะทำอะไรนั้น

ก็ไม่ทันแล้วครับ..



ชิบ!!
.. อีกนิดผมคงตายอยู่ตรงนี้





อ่า.. ซี้ด


ริมฝีปากร้อนจัดตามอุณหภูมิร่างกายของคนไข้ขึ้นสูง ไม่รู้เพราะพิษไข้รึเปล่าที่ทำให้เขามึนเบลอจนตอนนี้ผมได้แต่ขยับตัวพิงหัวเตียง ยอมแพ้

แพ้ทั้งเขาและความปรารถนาของตัวเอง



โคตรรู้สึกดีเลยครับ .. ไม่ใช่เพราะ..เซ็กส์
แต่เพราะ .. ได้เห็นคนที่หลงใหลกำลังทำอะไรแบบนั้นให้ผม


ผมมองแมวน้อยดื้อดึง
เพ้อสติหลุดไม่ต่างกัน หลงใหลเรือนกายขาว ใบหน้าขึ้นสีเรื่อ เรียวปากอิ่มที่กดชักเข้าออกปรนเปรอให้





"ฮึม อา คริสครับ .. พอได้แล้ว"


ถึงจะพูดแบบนั้น ผมว่าตัวเองก็ย้อนแย้งไม่ต่างจากเขา เมื่อรู้สึกได้ว่ามือของตัวเองกลับกดลงบนศีรษะอีกฝ่าย กดให้เข้าลึก ขยับแรงๆอย่างเผลอใจ



"อือ..อ.."

เสียงหวานๆครางเครือ


ยิ่งเห็นใบหน้าน่ารัก ท่าทางแสนอีโรติกนั่นที่ขยับไปมา ข้างในกายผมก็ปั่นป่วนแทบจะทนไม่ไหวเหมือนภูเขาไฟรอวันระเบิด อีกไม่นาน..


ไม่ต้องทำอะไรแบบนี้ ไม่ต้องพิสูจน์อะไร ผมก็ไปไหนไม่รอดแล้ว






"ฮึมม คริส พอ.. "

ผมพยายามจะดันเขาออกไป ตอนที่รู้ว่าน่าจะทนต่อไปอีกไม่ไหวแล้ว

อ่าห์ แต่แมวน้อย . . . ไม่ทำตามเองนะครับ จะโทษผมก็คงไม่ได้



!!



"อ..อา"

“อือ แค่กๆ"


น้ำรักเปรอะเปื้อนเรียวปากบาง เขาถอนปากออก น้ำอุ่นๆไหลเลอะมุมปากคนที่ทำหน้ามุ่ยไม่พอใจ 

ผมคิดว่าคงจะโดนด่าแน่ แต่ไม่รู้เพราะพิษไข้รึเปล่า อีกฝ่ายกลับขมวดคิ้วดุๆ เพียงแค่มองผม แต่ท่าทางที่ยกมือขึ้นเช็ดปากทั้งที่มือก็เปรอะเปื้อนไปหมด 


ดูยังไงก็เหมือนแมวน้อยยกมือละเลียดเลียน้ำนมอุ่นๆ
เฮ้อ ... 



ช่วยผมออกไปจากตรงนี้ที ...  

ภาพที่เห็นนั้นทำเอาคลื่นอารมณ์ที่พึ่งสงบไป เหมือนจะเริ่มโจมตีอีกระลอก






ผมพยายามตั้งสติ ดึงใส่กางเกงลวกๆ จะลุกหนีลงจากเตียง กลัวจะทำร้ายคนไม่สบายไปมากกว่านี้
แต่เหมือนอีกฝ่ายจะไม่ยอม



เขาดึงชายเสื้อผมเหมือนก่อนหน้า .. ทำแบบนี้ใครจะกล้าเดินต่อ

หัวใจไม่รักดีอ่อนยวบยาบ ได้แต่สะกดอารมณ์ จำใจหันไปมองภาพบาดใจ





"ไหนคุณว่าไม่เหมือนคนอื่นไง .. พอเสร็จแล้วก็ไป"


แมวน้อยหัวเราะ พูดเรียบเรื่อย

ผมเริ่มไม่แน่ใจว่าเขาเพ้อเพราะป่วย เสียงเยาะเย้ยตอนนี้เขาพูดจริงหรือแกล้งแซวผมกันแน่




ไม่คิดเลยว่าจะต้องรู้สึกพ่ายแพ้แบบนี้

กับคนคนนี้ .. สุดท้ายผมต้องกลับมานั่งบนเตียงที่เก่า พร่ำอธิบายทั้งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาพูดเล่น พูดจริง หรือแค่แกล้งผม

รู้แต่ไม่อยากให้เขาเข้าใจผิด เท่านั้น




"ผมไม่อยากทำ คริสไม่สบายอยู่นะ .. ถ้าอยู่ตรงนี้ ผมก็ไม่แน่ใจจะอดทนได้แค่ไหน"




เขาไม่ตอบ กลับโอบแขนรอบคอ ดึงรั้งใบหน้าผมเข้าใกล้.. 

ผมรับมือกับโหมดนี้ของเขาไม่ได้เลย
ท่าจะแย่แล้ว


อย่ายั่ว






"..ผมสบายดี คุณสิงโต บอกว่าแค่มึนหัวไง"

มองเขา ดูยังไงก็ห่างไกลคำว่าสบายดี ยิ่งเขาเลื่อนมือจากที่โอบรอบคอผม ย้ายไปปลดกระดุมเสื้อตัวเอง


สบายดีอะไรเป็นแบบนี้ล่ะครับ! ... ช่วยเรียกรถพยาบาลที ..
มาเก็บศพผมไปก่อนเลย





"ผมร้อน .. คุณไปเปิดแอร์แรงๆหน่อยได้ไหม"

น้ำเสียงหงุดหงิดเริ่มงอแงเหวี่ยงใส่ผม ..
ได้แต่ส่ายศีรษะ พอจะลุกขึ้นไปทำตามเขาว่า ก็โดนดึงไว้อีก




"แต่ตัวคุณก็เย็นนะ .. ผมร้อน อือ .."

"คริส.."




พอกันทีครับ .. ผมขอโทษนะ



.


.


.



"อะ..อ๊า... อึก   คุณสิงโต อือ"



เวรเอ๊ย อย่าเพ้อเรียกชื่อผม อย่าป่วยแบบนี้อีกนะ สาบานว่าจะไม่มาหาเขาเลย


อืม.. ไม่จริงหรอก
ถึงเวลาผมคงทำไม่ได้ ก็ต้องมาคอยเฝ้าอยู่ดี


ชักจะรู้สึกป่วยแทนขึ้นมาจริงๆแล้ว




"คริส เลิกเรียกเถอะ ผมขอ"

"คุณชอบ .. ไหม"

"อืม.. อะไร ชอบอะไรครับ"


"มีเซ็กส์ .. กับผม อ.."



..ใครไม่ชอบก็บ้าแล้ว .. นี่พูดจริงๆเลย กับคริส




"ชอบสิ ชอบมาก ..
แต่ผมชอบคริสมากกว่า"



"ชอบทุกอย่าง ไม่ใช่แค่ อืม... เรื่องเซ็กส์"





ไม่ว่าจะเพราะอยากพิสูจน์ตัวผมหรือตัวเขาเอง เขาน่าจะทำสำเร็จ

เพราะผม.. ปั่นป่วนกับความรู้สึกอย่างที่สุด ถ้าเขาจะรู้



ทุกความรู้สึกมากมายกว่าที่เคยรู้สึก




ไม่ใช่แค่ความปรารถนาอยาก

.. อยากเป็นเจ้าของ อยากครอบครอง

อยากมีแต่เขา ให้เขามีแต่ผม

อยากทะนุถนอม อยากทำร้าย

... ผมจะทนความรู้สึกมากมายพวกนี้ได้ยังไงกัน






"อืออ ร้อน ผมยังร้อนอยู่เลย คุณสิงโต"


"แบ่งมา เดี๋ยวก็ดีขึ้น แล้วก็นอนพักซักทีนะครับ"







แฮ่ก แฮ่ก

เสียงหอบหนักประสาน ไอร้อนผ่าวจากกายทั้งสองแนบชิด






"เพราะคุณคนเดียว เรื่องมันถึงได้ผิดพลาดไปหมดแบบนี้"


อืม




รสจูบแสนหวาน ราคะ ตัณหา ความปรารถนา

ประโยคไร้ซึ่งคำแว่วหวาน



คนไม่ศรัทธาในคำหนึ่งคำนั้น คงไม่ซึ้งเท่าไหร่ที่จะเอ่ยมันออกมา

คนสองคนที่ไม่เคยเข้าใจมันอย่างจริงจัง






"ขอให้ผมเป็นคนเดียว ที่ได้ชดใช้เรื่องราวเหล่านั้นแล้วกัน"




แค่ผมคนเดียว ..
จะรับผิดชอบเรื่องวุ่นวายนี้ทุกอย่างเลย
สัญญา







------

อ่านต่อที่ Dek-D