"อ๊ะ อา..ฮ๊า...."
เสียงครางแว่วหวานในร้านที่เงียบงัน มือที่รูดรั้งยังไม่ผ่อนแรงจนความต้องการจะแตะถึงจุดสูงสุด .. ส่วนอ่อนไหวเริ่มปริ่มน้ำรักที่จวนเจียนจะระเบิดความปรารถนาเต็มที ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายหยุดมือซะก่อน
"ไม่ยั่วแบบเมื่อกลางวันต่อแล้วเหรอ .. ทำสีหน้าท้าทายอีกสิ ผมชอบ"
"อึก .. คุณปราชญา มัน..."
คนบนกายขยับตัวผละออกนิดหน่อยราวกับจะกลั่นแกล้ง เหลือบมองมือตัวเองที่ขยับปรนเปรออีกฝ่ายเมื่อครู่ วางมือลงบนเบาะหนังสีดำสนิท เอ่ยถาม
"ถ้าเปื้อนคราบจะซักออกง่ายรึเปล่า สินค้าร้านนายน่ะ ล้างได้สะอาดไหม"
"..."
ใบหน้าขาวเนียนขึ้นสี เหงื่อชุ่มกายแม้ในร้านยังอบอวลไปด้วยแอร์เย็นฉ่ำ สายตาฉ่ำหวานส่งสัญญาณเหมือนจะขอให้ช่วยทำให้เขาสบายตัวทีได้ไหม
หึ ยั่วอีกแล้ว เซลล์ที่นี่จะยั่วไปถึงไหน
"ช่วยไขข้อข้องใจให้ผมก่อน ถ้าทำได้สะอาดจริง เดี๋ยวผมจะให้รางวัล"
คริสเบิกตากว้างเมื่อรู้แล้วว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน ... มองมือคุณปราชญาขยับปลดชุดกางเกงเรียบๆที่เริ่มยับของตัวเองออก ขยับจ่อความเป็นชายที่แข็งขืนชิดใกล้
"นี่คุณ.."
"เลียสิ.. ช่วยบริการให้สะอาดหน่อย"
.
.
ขยับกระแทกแก่นกายเข้าหาเรียวปากนุ่มอุ่นร้อนที่ครอบครองส่วนอ่อนไหว ฟังเสียงอืออาในลำคอฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ก็ถือว่าทำได้ดีเยี่ยมทีเดียว
"อาา"
ซี้ดปาก ครางต่ำกับการบริการหลังการขายที่สุดยอด สบมองดวงตาคู่สวยคลอน้ำตาด้วยความปรารถนาปนอึดอัด แม้จะยังเร่งจังหวะปรนเปรอให้ไม่ขาด
ร้านนี้นี่เด็ดจริงๆอย่างว่า
"อือ อืออ อ.."
ไม่นานความต้องการก็ถูกปลดปล่อยจนล้นเรียวปากบางบางส่วน เขาชักแก่นกายออกทำให้บางส่วนเปรอะเปื้อนตามตัวของคนใต้ร่างที่นอนหอบแฮ่กหมดแรง
เห็นทีคงต้องให้รางวัลเซลล์คนเก่งบ้างเหมือนกัน
เล้าโลมส่งมือช่วยสร้างความเสียวซ่านให้คนที่ยังไม่ปลดปล่อย ช่วยปรนเปรอในขณะที่อีกมือหนึ่งก็ไม่อยู่ว่าง ดันเรียวนิ้วค่อยๆสอดใส่ช่องทาง ก่อนที่ความต้องการตัวเองจะเริ่มแข็งขืนขึ้นอีกระลอก
ค่อยๆกดกายเข้าหาช่องทางอ่อนนุ่มคับแน่นที่ตอดรัดไม่หยุด
"อ.. อ๊าาา เจ็บ อึก"
".. .. แน่นจังแฮะ นี่นาย.."
"อ๊ะ อา อ... เจ็บ คุณปราชญา ผมเจ็บ"
ได้ยินเสียงหวานครวญครางแบบนั้น จำต้องปล่อยตัวเองแช่ค้างให้อีกฝ่ายค่อยๆ ปรับสภาพทั้งยังอดแปลกใจไม่ได้
"คนอื่นเขาปล่อยนายไปได้ยังไง .. น่าแปลกใจชะมัด ...หรืออยู่ที่ร้านนายปลอดภัย น่าเสียดายนะที่ผมมาซื้อของผิดเวลาไปหน่อย"
ค่อยๆ ขยับกายชักเข้าออก เชื่องช้า ค่อยๆเร่งความเร็วขึ้น ฟังเสียงหวานๆครวญครางทั้งแรงกระแทก โซฟาตัวเก่งโยกไหวไปตามแรง
แต่ดูเหมือนความแข็งแรงและน้ำหนักของโซฟาไม่ทำให้เกิดเสียงครูดกับพื้นจริงอย่างว่า
ถ้ามีเสียงก็มีแต่เสียงคนบนโซฟานั่นแหละที่ครวญครางแทบหมดแรง
"อ๊ะ อา อะ... อะ อ๊ะ "
"ไม่ยิ้มยั่วท้าทายกันแบบเมื่อกลางวันแล้วล่ะ หืม เซลล์คนเก่ง"
"ฮ๊า อ๊า อ๊า ไม่.. แรงไปคุณ อ๊า ฮึก.."
แรงกระแทกไม่เบานักทำเอาแทบจมลงไปในโซฟาตัวนุ่ม พื้นที่กว้างขวางทำเอาหนีไปได้ยากยามโดนอีกฝ่ายโถมตัวคร่อมกักกัน
"อาา .. รับแรงกระแทกได้ดีจริงๆ ด้วยแฮะ"
พูดพลางจับมือคนข้างใต้ให้ยกขึ้นโอบรอบคอ มองสบดวงตากลมคู่สวยฉ่ำวาวน้ำ ทั้งราคะปรารถนาที่เอ่อล้นจนจะทนไม่ไหว
"โซฟานี่ดีจริงๆ ทั้งนุ่ม ทั้งอุ่น .. สัมผัสดี ... เสียงก็ดีด้วย"
"อือ คุณปราชญา อะ.. อ๊าา"
เซลล์ที่นี่ ช่างน่าประทับใจจริงๆ .. ต้องมาใช้บริการบ่อยๆ ซะแล้ว
.
.
หลังจากหมดเรี่ยวแรงไปกับการเสนอขายของให้จอมเนี้ยบสุดเรื่องมากก่อนจะปิดร้าน
.. ถึงจะขายได้จริงแต่เหมือนจะแลกด้วยความเหนื่อยล้าเกินพอดี ..
คริสเก็บของ เก็บร้านให้เรียบร้อย รีบเร่งเดินตามลูกค้าคนเอาแต่ใจ เดินมาส่งถึงรถทั้งเสื้อผ้าที่ถูกจับใส่อย่างรีบร้อนและผมเผ้ายุ่งเหยิง
ดวงตาคมกวาดมองคนตามมา ก่อนจะสบตามองนิ่งๆ เลิกคิ้วขึ้นสูงทั้งยังไม่วายบ่น
“บอกให้แต่งตัวดีๆ ไง.. พรุ่งนี้เอาของไปส่งให้ผมด้วยนะเซลล์ อย่ามาในสภาพนี้ล่ะ ไม่งั้นคงต้องเช็คของใหม่ ผมชอบความสมบูรณ์แบบ”
ปราชญาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ กระซิบเบาๆ ข้างใบหน้าขาวใสที่ยังมีร่องรอยความเหนื่อยล้า
“สมบูรณ์แบบทั้งสินค้าที่ซื้อ .. เซลล์ที่ขายให้ผมก็ต้องแบบนั้นเหมือนกัน”
คนซื้อของขับรถออกไป..
เหลือเพียงเซลล์ตัวแสบที่ยกมือขยี้ผมที่ยุ่งเหยิงให้ยุ่งไปกว่าเดิม
ฮึ่ยยยยย
มือดึงเสื้อที่พยายามใส่เรียบร้อยลวกๆก่อนหน้า ดึงออกมานอกกางเกงหลังจากคุณปราชญาขับรถไปไกลแล้ว ทิ้งคราบพนักงานขายคนก่อนหน้าไป หงุดหงิดกับตัวเองอย่างบอกไม่ถูก
ถึงที่ผ่านมาเขาก็ยั่วเย้าหยอกปนหยอดบริหารเสน่ห์เพิ่มยอดขายไปในขณะเดียวกัน กับพวกคนมาซื้อของขำๆ
แต่นี่อะไร มันเลยเถิดไปขนาดนี้ได้ยังไง
เพราะคุณปราชญานั่นแท้ๆ!
เขาไม่เคยต้องเอาตัวเข้าแลกในการขายขนาดนี้เลย นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
มันออกจะผิดจากทุกทีไปซักหน่อย
แต่ก็ช่างเถอะ
คริสสะบัดความคิดวุ่นวายในหัว มองท้องฟ้าที่มืดสนิทในคืนนี้ที่พอให้เห็นแสงจันทร์ส่องสว่างเรืองรองมากกว่าตอนเย็นใกล้ค่ำมาก ลมเย็นๆพัดพาให้ความรู้สึกสงบมากขึ้น
จะบอกว่าหงุดหงิด ก็ไม่ได้มีแต่เรื่องที่น่าหงุดหงิดซักหน่อย
อะไรผ่านไปแล้วก็ลืมๆมันไป
มีแต่พรุ่งนี้กับอนาคตสว่างไสวที่รออยู่ต่างหาก ที่สำคัญกว่าเรื่องไม่น่าใส่ใจพวกนี้ตั้งเยอะ
TBC
**คลิ้กลิ้งค์เนื้อเรื่องในเด็กดี**
No comments:
Post a Comment