ภารกิจเวทย์สีเลือด | CUT ตอนที่14 ภารกิจผิดที่ความรู้สึก

“อื้ออ อื้อ”สิงโตกระแทกจูบลงไปอีกครา ดูดดึงริมฝีปากจนเจ็บแสบ บังคับให้ปากบางเผยออ้า รับเรียวลิ้นเข้าควานหาความหวานภายใน น้ำใสๆไหลซึมตามมุมปากยามร่างตรงหน้าพยายามหนีจะเอาอากาศหายใจ เขาปล่อยออกมาชั่วขณะก่อนกดปิดปากลงไปเนิ่นนาน 

มือสองข้างปล่อยออกจากข้อมือที่ไม่มีทางสู้แรงได้ อาศัยแรงกดทับจากลำตัว ก่อนที่มือจะเปลี่ยนมาทำหน้าที่ ปลดกระดุมเสื้อคนใต้ร่างทีละเม็ดจนหมด 

เสื้อผ้าหลุดรุ่ยแต่คริสก็ไม่ยอมเลิกพยศให้เขาถอดออกได้ หากแต่สิงโตก็ไม่ได้สนใจ กดริมฝีปาก ประทับตามตัวจนขึ้นจ้ำแดงตามรอยดูดดึง ร่างที่ดิ้นเร่าๆทั้งเสื้อผ้าหลุดลุ่ย โหมไฟราคะเขายิ่งลุกโชนจนทนไม่ไหว

“อ๊ะ.. เจ็บ” มือเล็กๆพยายามดันหน้าเขาออกจากตัว แต่ก็เหมือนเดิม ไม่สำเร็จ

“สู้สิ พี่รู้ว่าคริสไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น ทำไมถึงไม่ยอมสู้ล่ะ” สิงโตผละออกมองคนใต้ร่าง แววตาสบกันชั่วขณะ ไม่สามารถคาดเดาความรู้สึกของอีกฝ่ายได้เลย

สิงโตลูบมือลงไปบนอกบาง มือข้างหนึ่งตวัดผ่านตุ่มไตจนคนใต้ร่างสั่นสะท้านด้วยความรู้สึกบางอย่างที่จู่โจม

“อ..อย่า” เสียงสั่นเครือตามแรงอารมณ์ พยายามพลิกตัวหลบสัมผัสจากมือเขา ในขณะเดียวกัน ใบหน้าน่ารักแดงระเรื่อก็ดูจะปิดความรู้สึกวาบหวามจากสัมผัสไม่มิด

..จิตใจ ร่างกาย สมอง ที่ไม่สัมพันธ์กัน..

“เหมือนที่คริสสู้กับไอ้เฟรมไง สู้สิ” หลังจากและเล็มช่วงอกสองข้างจนพอใจ สิงโตเงยหน้าขึ้น สีหน้าร้ายๆของคนตรงหน้า ก็ยังพาให้คริสรู้สึกถึงอันตราย เป็นอีกครั้งที่ตอบตัวเองไม่ได้ว่า ทำไมถึงรู้สึกดีกับความอันตรายนี้ มันไม่ใช่เรื่องที่ควรเลย

“แสดงพลังออกมาสิ ในตอนที่อยู่ในจุดอันตรายแบบนี้ ทำร้ายพี่ ให้มันเจ็บไปกว่านี้ดิ” เสียงแข็งกร้าวของคนตรงหน้ายังบอกถึงอารมณ์ชัดเจน นอกจากไฟราคะและโทสะในตอนนี้ คริสยังมองไม่เห็นทาง ไม่รู้จะหลุดพ้นจากตรงนี้ได้ยังไง

จนกระทั่ง

สิงโตเอาปากกาวางบนมือคริส หากแต่ร่างกายก็ไม่ได้ขยับถอย

“คริสสู้ไม่ได้.. เพราะไม่มีอาวุธใช่ไหม”

“พี่สิง..”

คริสไม่ได้อยากทำร้าย.. ไม่เคยเลย

“ตอนนี้มีแล้ว จัดการพี่เลยสิ”

พรึ่บ

ไฟทั้งห้องมืดดับทันทีที่สิงโตพูดจบประโยค มีเพียงแสงจันทร์ดวงกลมส่องสว่างในคืนนี้ที่ลอดผ่านหน้าต่าง ทำให้ทั้งห้องมองเห็นเป็นสีเหลืองนวลในความมืดมิด

“ถ้าคริสไม่ทำ งั้นพี่จะจัดการคริสนะ เลือกเอา”

..

“มีแค่ผู้ล่า กับผู้ถูกล่า”

แรงที่คลายลงจากการกดทับทำให้คริสรีบยันกายขยับถอยออกจากคนเป็นพี่ หากแต่ไม่ถึงนาที ร่างเขาก็ถูกดันจนหลังสัมผัสกับหัวเตียง ใบหน้าเรียบเฉยดูมีสเน่ห์แบบลึกลับในความมืดมิดรับกับดวงตาสีแดงจางๆ ในขณะเดียวกันก็ดูน่าเกรงกลัว มือแกร่งล้อมกรอบเขาไว้ให้หนีไปไหนไม่รอด

คริสกำปากกาในมือแน่นจนเหงื่อซึม หากแต่ไม่มีการลงมือใดๆ

“คริสเลือกเองนะ พี่ให้โอกาสแล้วที่จะจัดการพี่ แต่คริสไม่ทำ”

ด้วยความเร็วและแรงที่มากกว่าเดิม กว่าจะรู้ตัว สิงโตก้มลงขบเม้มรอยรักบนต้นคออีกครั้ง แต่คราวนี้รู้สึกถึงความแสบจี๊ดๆ ถึงจะไม่มากจนหวาดกลัว แต่ความรู้สึกเหมือนโดนอะไรบาดพร้อมสัมผัสชื้นๆไหลลงที่คอทำให้รู้สึกตกใจ

“อ๊ะ..” คริสมองหยดเลือดที่ไหลลงมาจากต้นคอละลงไปบนเสื้อจนซึมสีแดงจางๆ พลางมองหน้าเงาที่คร่อมทาบทับร่างเขา

.. พี่สิง ทำอะไรน่ะ ..

คริสถอยร่นแทบจะผสานร่างกับหัวเตียง 

ไม่มีทางหนีไปได้

..นอกจากใช้เวทย์..

แต่เขา..

สิงโตใช้ลิ้นเลียรอยเลือดที่หยดจากแนวไหปลาร้าระเรื่อยขึ้นมาผ่านลำคอขาวเนียนจนถึงรอยแผลเล็กๆที่ตัวเองเป็นคนทำ 

ดันตัวให้ร่างที่ยังทำอะไรไม่ถูกลงนอนราบกับเตียงอีกครา มือซุกซนสัมผัสปะป่ายผ่านกางเกงยีนส์แนบเนื้อโดนจุดอ่อนไหวกลางลำตัว ร่างเล็กสะดุ้ง

“พี่สิง จะทำอะไร อย่า”

“ชู่วว อย่าดื้อสิ ถ้าไม่อยากให้ทำ ก็หยุดพี่”

สิงโตไล้เลียตามซอกคอ เก็บเกี่ยวหยดเลือด มือก็ทำหน้าที่ จากเพียงแค่ปัดผ่านกลายเป็นปลดกระดุมกางเกง พยายามดึงกางเกงออกจากร่างที่ยุกยิกขยับตัวหนี หากแต่ดวงตาปรือปรอยคู่นั้นกับแสดงออกถึงความต้องการและเชื้อเชิญอย่างตรงกันข้าม

กางเกงถูกดึงออกจากตัว ในขณะที่คริสยังคงเผลอไผลกับสัมผัสจากลิ้นอุ่นที่ลามเลียไปทั่วตัวเขาแล้วตอนนี้ ไม่ใช่แค่เพียงซอกคอ ความรู้สึกวาบหวามเข้าจู่โจม และสิงโตเหมือนจะรู้ กวาดลิ้นปลุกเร้าเหยื่อของเขาอย่างชำนาญ จากใบหู ต้นคอ ลงไปยังอก หน้าท้องแบนราบ ไล้วนขึ้นข้างบนใหม่ ในขณะที่มือก็ล้วงเข้าไปสัมผัสอุ่นไอกลางตัวของคนที่ไม่ทันตั้งตัวดี แถมร่างกายยังทรยศ เมื่อส่วนนั้นเริ่มแข็งขืนจากการถูกปลุกเร้า 

“อ่ะ อาา” ร่างทั้งร่างรู้สึกอ่อนระทวยแทบจะทันทีที่โดนสัมผัส เอื้อมมือมาจับแขนรุ่นพี่ที่กอบกุมสัมผัสส่วนอ่อนไหวเขา

สิงโตมองร่างตรงหน้าที่แสนยั่วยวน ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีไม่มีอยู่ในสมอง ตอนนี้มีแต่ราคะความกระหายอยากครอบครองคนตรงหน้า และในขณะเดียวกันก็รู้สึกหงุดหงิดที่คริสยังดื้อปิดบังบางอย่างกับเขา แม้กระทั่ง จนถึงตอนนี้แล้ว ก็ไม่มีทีท่าจะใช้ปากกาที่กำแน่นในมือ

“เหตุผลที่คริสยังอยู่ตรงนี้ มันมีพี่อยู่ในนั้นบ้างไหม..”

รุ่นพี่หนุ่มพึมพำเสียงแผ่ว แต่คริสก็ได้ยินชัดเจน 

นักเวทย์หนุ่มไม่ตอบอะไร สมองรู้สึกขาวโพลนยามรุ่นพี่ขยับมือปลุกเร้าแก่นกาย จนความรู้สึกโหมกระหน่ำ ไม่อยากยอมรับว่า เป็นความรู้สึกดี แต่ในใจก็มีความสับสนอัดแน่นจนปวดใจ

“อ๊า พี่สิง ปล่อยผมเถอะ..”

“บอกก่อนสิว่าคริสต้องการอะไร”

“บ..บอก คริส บอก ไม่ได้ อึก”

กัดริมฝีปาก ข่มอารมณ์ที่อีกนิดต้องสร้างเรื่องน่าอายแน่ คริสขยับตัวหนีมือที่ไม่ปล่อยเขาเป็นอิสระ แถมยังเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ

เกิดมาจะในโลกไหนก็ไม่เคยโดนผู้ชายที่ไหนทำแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าเวทย์เขาจะอ่อนแอกว่านักเวทย์เต็มตัว แต่แค่การร่ายเวทย์ช่วยหนีจากสถานการณ์อันตราย ไม่ได้ยากเกินความสามารถเขา ไม่นับรวมเวทย์หายตัวที่ต้องใช้สมาธิมากๆ เหตุการณ์จำพวกนี้ไม่อาจใช้ได้ดังใจ

แต่ไม่รู้ทำไมครั้งนี้.. มือสั่นระริกของเขาไม่ยอมร่ายเวทย์ใส่คนตรงหน้า ทั้งที่มีอาวุธอยู่ในมือ

ความรู้สึกปวดหนึบกลางลำตัวมากขึ้น มือบางพยายามดึงมือสิงโตออกแต่ก็ไม่ขยับซักนิด รอยยิ้มร้ายๆที่แสนน่าหลงใหล ยังจ้องเขาไม่วางตา สบตากันแล้วพาให้ใจสั่น ทั้งที่ไม่ควรมีให้กับคนที่ใช้กำลังบังคับเขาตอนนี้

สิงโตประกบปากจูบ นุ่มนวลกว่าก่อนหน้า บังคับคนที่กัดริมฝีปากกลั้นเสียงตัวเองจนห้อเลือด จูบบดเบียด ย้ำซ้ำราวกับต้องการส่งผ่านความรู้สึกทุกอย่าง

“ส่งเสียงหน่อย พี่อยากได้ยิน”

ในเมื่อต่างฝ่ายต่างยังหาคำตอบกับความสับสนไม่ได้ รู้เพียงร่างกายกำลังปล่อยมันดำเนินไปตามความรู้สึก 

..ถึงรู้ว่ามันอาจจะพังพินาศไม่มีชิ้นดี

ต่างคนก็ต่างก้าวลงไปในหุบเหว

แต่อะไรก็หยุดได้ยาก เมื่อหัวใจไม่ได้ทำงานตามสมอง

“ฮ่ะ อ่ะ พี่สิง อื้อ” ร่างบางจิกเล็บลงบนแขนคนพี่ระบายความเสียวซ่าน

“คริส..” เสียงนุ่มที่คลอเคลียอยู่ตรงริมฝีปาก เหมือนโดนคำสาปร่างบางเผลอละมือที่ขัดขืนดันแขนแวมไพร์หนุ่ม เปลี่ยนมาขยุ้มผมสีดำขลับ

หัวใจของเขา ร่างกายของเขา มันทรยศเจ้าของเหลือเกิน

คริสปรือตามองสายตาที่จับจ้องเขาอยู่ยามที่มือนั้นยังทำหน้าที่ปลุกเร้า รู้สึกหน้าร้อนวูบ สีหน้าคนพี่ที่เต็มไปด้วยแรงปรารถนา พาให้ใจเต้นรัว รู้สึกไวต่อสัมผัสที่ถูกอีกฝ่ายปรนเปรอให้ กำลังจะถึงฝั่งฝัน อายสายตาคู่นั้นจนต้องเบือนหน้าหนี

“อืออ อ่ะ อ๊ะ อา อาา”

ยิ่งได้ยินเสียงครางแว่วหวาน สิงโตก็แทบเตลิดไปไกล

“มองพี่หน่อย อยากเห็นเวลาเรามีความสุข”

เสียงทุ้มนุ่ม อ่อนโยน พาเขาติดกับอีกครั้ง ร่างกายที่กึ่งต่อต้านกึ่งเต็มใจเกิดความสับสน จนอดมองตามคนพี่อย่างถูกชักจูง

เขาสบตากัน หลายสิ่งหลายอย่างแสดงออกผ่านสายตา ความรู้สึกที่น่าจะซับซ้อนพอกัน หัวใจต่างฝ่ายต่างคาดเดาค้นหา 

..หนึ่งในความรู้สึกพันล้าน พวกเขาพยายามค้นหาคำคำหนึ่ง

..คำว่ารัก..

“อะ อะ อา ฮ้า อะ อื้อ อือ อะ อ๊าาาา” 

มือเรียวเร่งจังหวะรัก จนร่างบางทนไม่ไหว ร่างกายกระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำอุ่นร้อนคามือคนพี่ สิงโตก้มลงจุ้บปากอีกฝ่ายเบาๆก่อนผละตัวถอยเล็กน้อย หนุ่มนักเวทย์รีบตั้งสติที่กระเจิดกระเจิง ดึงผ้าห่มบังร่างลวกๆ ขยับตัวหนีหลังชิดหัวเตียงอย่างอ่อนแรง

---กลับไปอ่านต่อที่ Dek-d --