ภารกิจเวทย์สีเลือด | CUT ตอนที่ 25 ภารกิจปริศนา

รู้สึกตัวได้สติอีกที ก็ตอนที่.. ฟันเขี้ยวเย็นๆปัดผ่านลำคอไปมา จนรู้สึกวูบขึ้นมา

“อะ พี่สิง จะทำอะไร เฮ้ยเฮ้ยย”

“พี่ขอเลือดคริสได้ไหม.. เจ็บนิดหน่อย แต่สัญญา พี่จะทำให้คริสมีความสุข .. ทั้งตอนนี้และต่อจากนี้ไป.. รวมถึงตลอดไปด้วย”

 “ไม่เอาพี่สิง!!.. ผมกลัว”

“กลัวอะไรนี่ไม่ใช่ครั้งแรกซักหน่อยนะ ใช่ไหม” 

สิงโตส่งคำพูดกับยิ้มร้าย หากแต่ก็ยังดูน่ามองเสมอ “คราวที่แล้วพี่ก็ดูดเลือดคริสไปแล้ว คริสยังไม่รู้สึกตัวเลย.. พี่จะช่วยทำให้ลืมความเจ็บ แทนที่ด้วยความรู้สึกดี”

“อย่าพี่สิง ไม่เอา .. อยู่ข้างนอกนะ ปล่อยผม นี่มันในรถนะ!!”

“หรือจะออกไปในป่าล่ะ”

“ไม่!!”

“งั้นก็ตรงนี้แหละ พี่ล็อครถแล้ว แถวนี้ไม่มีใคร ไม่เป็นไรน่า”

“ไม่เว้ย มันไม่ใช่ประเด็น ผมจะกลับ”

“กินข้าวเย็นก่อน แล้วค่อยกลับ”

..ตรรกะไหนของพี่สิง กินข้าวเย็น กินข้าวเย็นประสาอะไรกินคนเดียวกันล่ะฟระ..

พูดอะไรก็เหมือนจะไม่เข้าหัวแวมไพร์ซึ่งกำลังหิวโหยแล้วตอนนี้

“พ..พี่สิง ถ้าพี่หิว เราออกไปหาร้านข้าวต้มข้างทางมั้ย อีกนิดก็ถึงที่พักรถแล้วมั้ง ร้านอาหารก็เยอะแยะ ตอนขามาผมเห็น ต้มเลือดหมูมั้ยล่ะ.. ก๋วยเตี๋ยวเรือ.. ลาบเลือด”

ทางหนีทีไล่อะไรที่นึกออก ยกออกมาให้หมด สวมบทบาทนักชิมกำลังนำเสนอร้านอาหารห้าดาว .. แต่เสียดายที่คนฟังไม่ได้สนใจร้านไหนทั้งสิ้น

“ไม่อร่อยเท่าคริสหรอก เลิกดิ้นได้แล้ว เหนื่อยเปล่า”

“พี่สิ๊งงงงง ไม่ อย่า อ..” ริมฝีปากประกบจูบ ดูดดึงอย่างเร่งร้อน หิวกระหาย.. แวมไพร์ผู้ไม่เคยอ่อนโยนกับเหยื่อ แต่ไม่รู้ทำไมหัวใจที่เต้นระรัวนี้มันช่างทรยศ ตรงกันข้ามกับการนึกอยากพยายามต่อต้าน

เสียงจ๊วบจ๊าบดังอยู่ในรถที่มีเพียงเสียงแอร์

“อืมม อือ” มือบางๆที่พยายามผลักดันคนพี่ออก เรี่ยวแรงน้อยนิดยิ่งกระตุ้นอารมณ์มากกว่าเก่า

สิงโตละริมฝีปากออก มองหน้าคนน้องที่หอบหายใจเอาอากาศ ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ ขยับตัวหนีจนติดมุมประตู .. เหมือนเหยื่อตัวน้อยที่ติดกับดัก รอเวลาถูกจัดการเท่านั้น

สายตาคมกวาดมองร่างตรงหน้า เสื้อเชิ้ตสีดำสนิทยับยู่ยี่ ไม่เหมือนตอนเอาออกมาจากตู้เสื้อผ้าใหม่ๆ ยิ่งเห็นร่างของคนที่รัก อยู่ในเสื้อเชิ้ตตัวยาวชายเสื้อหลุดลุ่ยออกมานอกกางเกง เสื้อของเขาที่ให้อีกฝ่ายหยิบยืมใส่ หรือเรียกว่าบังคับจะดีกว่า .. แค่มองก็ยิ่งทำให้รู้สึกร้อนรุ่มมากกว่าเดิม

“คริส”

“…”

คริสเหลือบมองสิงโตนิ่งๆ ไม่ได้ตอบอะไร ไม่รู้ว่าพี่สิงจะมาแนวไหนอีก แต่ตอนนี้นอกจากหนีไม่ได้แล้ว ได้แต่ยอมสละตัวเองเป็นอาหารเย็นให้แฟนตัวเองเนี่ยแหละ โธ่ชีวิตนักเวทย์สุดคูล ทำไมต้องมาเจออะไรแบบนี้ได้เนี่ย

“เสื้อพี่ใส่แล้วอุ่นไหม”

“…”

..ฮือออ กลัวจนไม่รู้จะตอบอะไรเลย ไม่รู้จะตอบอะไรถึงจะพอใจคนพี่ ถ้าเป็นการเล่นเกมส์ ตอบปัญหาให้รอดพ้นภัยร้าย .. เค้าควรจะตอบว่าอะไรดีเนี่ย

“..ไม่อะ ไม่ ..ไม่รู้”

“เหรอ” รอยยิ้มร้ายกาจปรากฏขึ้นอีกครั้ง.. มือซุกซนลูบไล้เข้าไปในเสื้อ สัมผัสผิวกาย ลากไล้จากหน้าท้องขึ้นไปยังอกบาง คริสสะดุ้งเฮือกทันทีที่มือเย็นๆสัมผัสโดนผิวใต้เสื้อ ยกมือสองข้างจับมือคนพี่ไว้

“พี่สิง..”

“พี่จะช่วย ให้ไม่เจ็บไง ผ่อนคลายสิครับ”

“พี่สิง อย่า ไม่เอา เดี๋ยวมีคนเห็น.. อ๊ะ”

นิ้วสะกิดผ่านตุ่มไตอย่างหยอกล้อ เสียงหวานๆถูกส่งออกมา สิงโตไม่รอช้า ละมือข้างหนึ่งเลื่อนลงปลดกระดุมกางเกง

อีกครั้งที่มือเจ้านักเวทย์ตัวแสบมาจับไว้ ไม่ยอมให้ทำได้ดั่งใจ

ยิ่งต่อต้านเท่าไหร่..มันก็ยิ่งน่าจัดการมากเท่านั้นแหละ

“ไม่เอาพี่สิง ไม่ใช่ตรงนี้.. พี่!!เราอยู่ข้างนอกนะ”

“คริสจะให้พี่ถอดออกเบาๆ หรือคริสจะถอดเองดีๆ ให้เลือก หรือจะไม่เลือกทั้งสองอย่าง ก็จะเจ็บหน่อยถ้าให้พี่กระชากออกแรงๆ”

ตัวเลือกที่บอกมาดูไม่น่าเลือกซักข้อเดียว .. นี่มันบังคับกันชัดๆ

มือบางยอมละออกอย่างจำยอม ปล่อยให้คนพี่ปลดเปลื้องกางเกงที่ขวางทางน่ารำคาญ มือดึงออกอย่างชำนาญเกี่ยวทั้งกางเกงทั้งชั้นในดึงออกอย่างเร็ว จนคริสต้องรีบคว้าเสื้อเชิ้ตตัวยาวมาบังส่วนล่างไว้ ..

“พี่สิง!!” รู้สึกเลือดสูบฉีดทั้งร่าง ทั้งเขินทั้งอายบอกไม่ถูก สภาพล่อแหลมที่ไม่ได้อยู่ในห้องนอนอย่างปกติ แถมยังในรถแบบนี้ .. ไม่ชินเอาซะเลย

“ชู่ววว เสียงดังเดี๋ยวคนก็นึกว่าโดนข่มขืนหรอก เดี๋ยวคนแห่มากันเต็มนะ ไม่อายเหรอ”

“พี่นั่นแหละไม่อายเหรอ ทำบ้าอะไร … แล้วนี่มันต่างกับข่มขืนตรงไหนห๊ะ”

“คริสไม่อยากให้พี่ทำเหรอ” .. คริสรู้แต่ว่า เขาจะต้องไม่ตกหลุมคนร้ายกาจซ้ำแล้วซ้ำอีก อย่างน้อยก็ตอนนี้ล่ะนะ

“…. พี่บอกหิว ก็กินเลือดอย่างเดียวสิ .. ไม่ใช่ว่า.. จะทำอะไร อย่างอื่น”

“หิว หิวอย่างอื่นด้วย”

สิงโตไม่รอให้เถียงอีก มือทำหน้าที่เล้าโลม วางมือลูบไปตามร่างกาย ไล้ลิ้นต้อนฉกชิมความหวานจากร่างกายบาง แวะเวียนชิมไปตามลำคอระหง แก้มนิ่ม หน้าผาก แผ่นอกบาง ไล่ไปตามเสื้อเชิ้ตสีดำสนิท จนพาให้ร่างที่พิงประตูรถหอบหายใจหนัก เริ่มเคลิ้มตามจนรู้สึกได้ถึงความต้องการของตัวเองที่เริ่มปะทุขึ้นมาไม่ต่างกัน

“ถ้ากลัวจะมีคนเห็น งั้นก็ไม่ต้องถอดเสื้อก็ได้ .. แบบนี้ก็เซ็กซี่ไปอีกแบบ”

ดูดดึงซอกคอขาวประทับตีตราจนขึ้นรอยจ้ำแดงสีกุหลาบ คริสเงยหน้าเปิดทางให้อย่างลืมตัวตามแรงอารมณ์ ก่อนร่างกายจะรู้สึกถึงเรียวนิ้วที่ถูกส่งเข้ามาทางช่องทางด้านหลัง เป็นจังหวะ ช้าๆก่อนจะค่อยๆเร่งเร็วขึ้นๆ

“อ้าขาหน่อยสิครับ พี่ไม่ถนัดนะ รถมันแคบ”

เตรียมความพร้อมให้ ก่อนจะถอนมือออก ปลดกางเกงตัวเองบ้าง แล้วค่อยๆแทรกร่างเข้าไปแทนที่

ความอุ่นร้อนที่ได้สัมผัสระหว่างกันและกัน ยิ่งทำให้หัวใจเต้นระรัว ร่างกายรู้สึกร้อนแทบไหม้ท่ามกลางแอร์และอากาศจากภายนอกที่หนาวเหน็บ

 “อึก.. อะ อา อา อ..” คริสยกมือขึ้นปิดปากกั้นเสียง ด้วยสัญชาติญาณที่อยู่ในความเงียบ ในพื้นที่ที่ไม่คุ้นเคย จะมีใครหรือตัวอะไรโผล่มาบ้างก็ไม่รู้ ที่แน่ๆ แค่แวมไพร์ตัวเดียวนี่ก็จะแย่แล้ว

“อย่าเอามือกันสิ ขอฟังเสียงหน่อย” ฟันคมๆขบงับแขนเบาๆหยอกล้อ แต่กับนักเวทย์ยังไงหยอกแบบแวมไพร์มันก็ยังเจ็บอยูดี เผลอปล่อยมือส่งเสียงร้องออกไปอย่างห้ามไม่ได้

“โอ๊ย เจ็บ พี่สิง อย่ากัด” พอเห็นร่างรุ่นน้องเริ่มคล้อยตามเกมส์รัก แวมไพร์ตัวร้ายก็ใช้โอกาสฉกชิงดื่มเลือดจากลำคอขาว ขบน้อยๆไล้ลิ้นเลียเลือดจากแผลที่จงใจสร้างเอง ช้าๆ อ่อนโยนเท่าที่จะสามารถทำได้ แต่ก็ยังอดรู้สึกเจ็บจี๊ดไม่ได้

 “ชู่ว ไม่เอาๆ ไม่เจ็บนะ”

 “โอ๊ย อย่าพี่สิง อ๊ะ อา อะ”

กลิ่นคาวเลือด ปะปนกับเสียงหอบกระเส่าในรถที่คับแคบมากกว่าเตียงนอนที่ห้องนอนมากนัก.. แต่ก็ให้บรรยากาศที่แปลกออกไป

แรงกระแทกกระทั้นที่ไม่เบานัก ดันร่างนักเวทย์จนกระแทกเบาๆกับประตูรถ มือคนพี่ยกมือดันกระจกไว้ข้างหนึ่ง อีกมือพยายามกันหัวคนน้องไม่ให้กระแทกกระจกจนเจ็บ

“อา อะ พี่สิง .. อืออ พอแล้ว”

“ให้พอจริงๆเหรอ”

“อา อา อา”

ความต้องการที่พุ่งขึ้นจนเกือบจะถึงจุดสูงสุด ทำให้สมองเกือบจะวิ๊งจนไม่ได้ยินเสียงอะไร แต่ก็ยังบังเอิญได้ยินคำพูดใกล้ๆหูจากคนพี่

“เสื้อพี่ที่คริสใส่อยู่.. กับตัวพี่ อะไรอุ่นกว่ากัน”

“บ..บ้า อะ อ๊า..”

อา.. จะทนไม่ไหวแล้วนะ

!!

“พี่สิง!..ทำอะไร”

“พี่ทำอะไรเหรอ”

“หยุดทำไม”

เหมือนถูกดึงให้ขึ้นสูงจนเกือบจะแตะสวรรค์แล้วก็ถูกปล่อยให้ค้างเติ่งอยู่ตรงนั้น โดยที่ตัวต้นเหตุยังลอยหน้าลอยตา เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์เหมือนรู้อยู่แล้ว ว่าเขากำลังจะ..

“พี่เมื่อยแล้ว รถมันแคบ ไม่ถนัดอะ”

“พี่สิง เฮ้ยยยย จะทำอะไร หวา” มือบางคว้าแขนคนพี่ไว้ สิงโตขยับถอยหลังเอนตัวลงนอนพิงประตูรถอีกฝั่ง มือเกี่ยวยกร่างบางๆตามมาด้วย ในขณะที่ร่างกายยังเชื่อมต่อกันอยู่

คริสรู้สึกตัวว่ากำลังอยู่ในตำแหน่งไหน ในตอนนี้ พาลให้หน้าแดงลามไปถึงใบหู

“ม..ไม่เอาพี่สิง จะทำอะไร”

“.. อา พอทำอย่างนี้ มองเห็นคริสชัดเลย”

ตำแหน่งที่ถูกเปลี่ยน ร่างที่ถูกบังคับให้คร่อมอยู่บนตัวคนพี่ ได้แต่มองคนที่ส่งสายตากลับมาอย่างมีความหมายและเต็มไปด้วยความลุ่มหลง กระหายอยาก

“ทำให้พี่บ้างสิ..นะครับ” เสียงเย็นๆแต่แฝงไปด้วยความออดอ้อนวอนขอ ทำให้หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาจากอก มองหน้าแวมไพร์สุดหล่อที่มีสถานะเป็นแฟน อดเขินไม่ได้ มันเป็นความรู้สึกเบาหวิวในใจที่รู้สึกว่า.. คนคนนี้เป็นของเขาคนเดียว และถ้าเป็นได้ เขาจะทำทุกทาง เพื่อที่จะไม่ยอมเสียสิ่งสำคัญนี้ไปให้กับใคร

“..พี่สิง ผม..” สิงโตมองคนที่อยู่บนร่าง ทีท่าเขินอายดูน่ารักจนจะอดใจไม่ไหว ยกมือจับมือบางทั้งสองข้าง วางค้ำบนอกตัวเอง ก่อนจะย้ายมือตัวเองไปวางอยู่บริเวณเอวของคนน้อง ส่งแรง ชี้นำให้ขยับตามต้องการ

“อืออ ค่อยๆนะ อย่างงั้นแหละ คนดี”

“พี่สิง อื้อออ อ่ะ.. .. อะ ..”

คริสขยับตัวตามการชักจูง ใช้มือทาบบนอกคนพี่ ยันร่างตัวเองไม่ให้ล้ม เร็วขึ้น แรงขึ้น จนเริ่มทนไม่ไหว.. สิงโตเองก็เหมือนจะเริ่มทนไม่ไหว จากอยู่เฉยๆเป็นคนคุมเกมส์ ต้องเริ่มกลับมาส่งแรงเองอีกครั้ง

“อะ.. อะ พี่สิง ผม.. อ๊า ไม่ไหวแล้ว”

“อืมม พี่ก็เหมือนกัน คริส.. อา”

น้ำรักถูกฉีดออกจากร่าง เปรอะเปื้อนเสื้อคนพี่ สิงโตขยับอีกสองสามครั้งก่อนปลดปล่อยน้ำอุ่นร้อนเข้าไปในร่าง คนที่หมดแรงฟุบตัวแนบเบาะอยู่ข้างๆ หัวทุยๆวางบนแขนคนพี่ หายใจหอบหนัก เสื้อเชิ้ตสีดำตัวยาวหลุดลุ่ย จนแทบหลุดออกจากไหล่ กระดุมหลุดไปตอนไหนก็เดาไม่ได้

--กลับไปอ่านต่อที่ Dek-D ฮะ --