ความรู้สึกหลายอย่างจุกอยู่ในอกจนแทบหายใจไม่ออก ทั้งอยากร้องไห้ และหัวใจพองโต
ผมปรือตามองเขาไม่ได้เอ่ยถ้อยคำอะไรออกไป ในขณะที่อีกฝ่ายถอยตัวออก แอบสัมผัสริมฝีปากกดลงบนแก้ม ยกยิ้มทั้งแววตาแพรวพราว
เสียงรอบข้างเหมือนไม่ดังเข้ามาในโสตประสาทผมอีก เหมือนคนเมาเพ้อด้วยความรู้สึกที่ยากจะหยุดยั้งได้
ริมฝีปากอุ่นแนบสัมผัสปิดทุกเสียงของผมอีกครั้ง
รอบที่เท่าไหร่ไม่ได้นับ..
ราวกับอีกฝ่ายก็ขาดสติยับยั้งวนเวียนอยู่กับการฉกชิมริมฝีปากผม หากส่องกระจกตอนนี้มันคงเริ่มจะบวมช้ำตามจำนวนที่ประกบจูบ ดูดดึงซ้ำไปซ้ำมา
เชื่องช้า สลับรุนแรง โหยหา
ผมล้มเลิกความคิดที่จะหันหน้าหนี มองสบตาเขาจริงจังอีกครั้ง
มือเรียวจับคางเชยขึ้น บดเบียดแรงจนผมต้องเชิดหน้าตามแรงสัมผัส ก่อนมือที่จับปลายคางจะเลื่อนไปลูบไล้บนเส้นผมนุ่ม
เรียวนิ้วสางเส้นผมเล่นจนผมรู้สึกวูบโหวงท้องน้อย เริ่มส่งเสียงประท้วงอย่างดื้อดึง เผื่อจะช่วยดึงสติคนตรงหน้าได้บ้าง
..ไม่ก็เตือนสติตัวเอง ที่กำลังปล่อยใจคล้อยตามอีกฝ่ายอย่างไม่อาจควบคุม..
"อือออ"
ผมยกมือออกแรงดันอกเขาเล็กน้อย .. แต่ไม่รู้ทำไม เพราะแรงอันน้อยนิดหรือหัวใจกับสมองทำงานตรงกันข้าม กลายเป็นว่าพอวางมือแตะสัมผัสที่แผงอกเปล่าเปลือยนั้น ผมเผลอลูบไล้ไปจากแผ่นอกเขา ไล่ลงไปตามลอนกล้ามเนื้อเรียงสวย อ้อมเรียวแขนตัวเองไปโอบหลังอีกฝ่าย
ร่างกายที่เคยเป็นของผมคนเดียว
ผมเพียงคนเดียวที่ได้สัมผัส
ลูบไปมาจนคนบนร่างผละจูบออกเล็กน้อย
เขาถอยใบหน้าออกสบตามองผม
"คริสรู้สึกเหมือนกับที่พี่รู้สึกบ้างไหม"
ผมเงียบไม่ตอบ หลบตาเขาหนีคำถามนั้น แม้จะรู้สึกถึงความร้อนในกายที่คงลามมาจนถึงใบหน้า บางอย่างในความรู้สึกดื้อรั้นก็ยังตีกันไปมาสับสน อยากจะต่อต้าน อยากจะหงุดหงิดอาละวาดที่เขาทำให้ผมต้องจมกับความรู้สึกที่ไม่ชัดเจนมายาวนาน แต่จริงๆเกินครึ่งในใจก็เผลอยอมแพ้ไปแล้วอย่างไม่รู้ตัว
ไม่ใช่แพ้ให้กับเขา ไม่ใช่แพ้ให้คำหวาน
แต่แพ้ให้ความรู้สึกแท้จริงในใจตัวเอง
การกลัวที่จะเสียใจ เจ็บบาดลึกในใจซ้ำอีก ถ้าแก้วที่ร้าวรานจะแหลกละเอียดบาดมือ
กลัวมาตลอด จนไม่อยากเจอไม่อยากเห็นหน้า
..แต่ตอนนี้.. ผมยอมรับ
การไม่มีกันมันเจ็บกว่ามากนัก
โหยหาเหลือเกิน
ถ้าสามารถกอดทุกความรู้สึกนี้เอาไว้ได้
ต่อให้ต้องเจ็บเจียนตาย ก็อยากจะได้มันมา
'พี่รักคริส'
กำแพงที่ก่อไว้ป้องกันตัวเองกำลังจะพังทลายเพราะคำคำเดียว น้ำเสียงที่วนเวียนในใจพร้อมๆกับการกระทำของคนตรงหน้า
เขาไม่ได้พูดซ้ำหรอก .. แต่ผมได้ยิน ..
ผมเริ่มได้ยินแล้ว
พี่สิงโตเบียดตัวเองลงมาใกล้ชิด สัมผัสแนบแน่นจนผมรู้สึกถึงผิวกายร้อนของเขาที่ส่งผ่านทาบทับบนกายผม
"รู้สึกถึงพี่บ้างไหม"
เรียวนิ้วละออกจากเส้นผม ย้ายมาลูบสัมผัสใบหน้าแผ่วเบา เกลี่ยปัดเส้นผมยุ่งเหยิงที่ระดวงหน้าหวาน
"คริส"
"อือ"
"อย่าหายไปอีกได้ไหม"
"..."
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไรปากก็ถูกปิดกั้นเสียงอีกครั้ง และครั้งนี้ผมเองก็เผลอเคลื่อนมือที่ลูบไล้บนแผ่นหลังอีกฝ่าย โอบรอบคอเขา ดึงรั้งกดลงมาใกล้จนแนบชิด
ร้อน ร้อนเหลือเกิน
ยิ่งผมรั้งคอพี่เขาลงมาใกล้ ยิ่งเหมือนกับผมไปจุดประกายไฟบางอย่างที่เขาพยายามคุมให้สงบ
ปกติพี่สิงโตไม่ใช่คนใจเย็น และผมไม่คุ้นเคยกับเขาในโหมดนี้
ตลอดมาที่ผมชอบเขา ชอบในสิ่งที่เขาเป็น .. พี่สิงโตคนนั้น
คนที่ทำให้ผมเสียใจ คนที่ไม่ได้ทำให้ผมรู้ถึงสิ่งที่ผมอยากรู้
แต่จริงๆแล้วผมว่า ...
"..พอได้แล้ว"
"คริส"
อีกฝ่ายผละออกเหมือนไม่สบายใจนิดหน่อยทันทีที่ผมเอ่ยคำท้วงเสียงเรียบๆติดจะหงุดหงิด ผมละมือออกจากรอบคอเขา
"พี่ดูไม่เหมือนพี่สิงโตที่ผมรู้จักเลย"
ผมย้ายมือข้างหนึ่งไปกดหลังศีรษะเขา สอดนิ้วขยำลงไปบนเส้นผมดำขลับของอีกฝ่าย กดให้ปากของเราประกบกันแน่นอีกครั้ง รุนแรงกว่าเดิม
ใช้แขนข้างหนึ่งดันตัวเองขึ้นมานั่งเอนพิงหัวเตียง ในขณะที่มือที่กดศีรษะเขาไว้ก็ยังไม่ปล่อย ดึงให้เขาเบียดเข้ากึ่งนั่งกึ่งนอนคร่อมร่าง ต้อนผมจนหลังชิดหัวเตียงติดผนังห้อง
"พอได้แล้ว .. ผมรู้แล้ว"
พูดออกไปทั้งยังชิดใกล้ พอขยับปากเอื้อนเอ่ย ปากผมก็ปัดสัมผัสเรียวปากของคนพี่ มองแววตาประกายด้วยดวงไฟขนาดย่อมแพรวพราวของคนที่คร่อมขังร่างผม ไม่รอให้เขาเริ่มอะไรทั้งนั้น ผมกลับเป็นฝ่ายส่งเรียวลิ้นออกไปเลียปากเขาแผ่วเบา
ยั่วเย้าให้อีกฝ่ายยอมเปิดทางให้
..และแน่นอน เขาทำมากกว่าแค่เปิดทาง
"อื้อ อือ"
น้ำใสๆไหลลงมาตามมุมปาก เมื่อผมที่เป็นฝ่ายรุกก่อนกลับกลายเป็นโดนคุมเกมส์อีกครั้ง แค่แตะสัมผัสเชิญชวนก่อน แต่พี่สิงโตกลับกลายเป็นคนจัดการเสียเอง
ลิ้นส่งเข้ามาเกี่ยวพันหยอกล้อ ต้อนจนผมต้องถอยหนี แต่ไม่ได้ทำได้ดังใจเมื่อโดนมือแกร่งกดหลังคอให้รับการรุกล้ำสำรวจทั่วจนจะหายใจไม่ทัน
มือข้างที่ว่างของเขายังทำหน้าที่ของมันได้ดีไม่ปล่อยให้มีช่องว่าง เล่นทีเผลอตอนผมกำลังวุ่นวายกับการหลบหนีการพรากลมหายใจ จนไม่ทันระวังเสื้อเชิ้ตตัวบางที่ติดอยู่บนร่างก็กระเด็นหล่นลงไปแผ่เป็นผ้ายับๆชิ้นหนึ่งบนเตียง
แฮ่ก แฮ่ก
พี่สิงโตยอมถอนจูบออกในที่สุด มองผมที่นั่งหน้าแดง ไม่รอให้ตั้งสติอะไรได้ทัน ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาก็ก้มเข้ามาใกล้ เปลี่ยนเป้าหมายกดจูบลงมาบนซอกคอ
ผมยกมือสองข้างขึ้น แตะไหล่เขา
แววตาคมช้อนมองเหมือนจะขออนุญาตทันทีที่ผมทำท่าทีแบบนั้น
.. ท่าทางเหมือนจะผลักออก .. แต่ก็เปล่า
ผมไม่ได้ทำ
"อ๊ะ"
รู้สึกได้ถึงความเจ็บจี๊ดบริเวณคอ ไม่ได้ใสซื่อจนไม่รู้ว่าเขากำลังดูดดึงตีตราทำรอยในจุดที่ร่มผ้าไม่สามารถบดบังได้มิดชิด
เรียกร้อง สถานะในวันวานผ่านการกระทำ
ผมกดเรียวนิ้วลงไปบนลาดไหล่เปลือยเปล่า ไม่ผลักไส เอียงคอเปิดทางให้เขาทำตามใจ
"ฮืมม คริส"
มือที่ลูบไล้สัมผัสผิวที่ไม่มีเสื้อผ้ากั้น เริ่มไล่ลงต่ำจนถึงขอบกางเกง มือเรียววุ่นวายปลดกระดุมกับซิบลงต่ำ เกี่ยวนิ้วไว้กับขอบกางเกงหมิ่นเหม่ แต่ไม่ดึงรั้งหรือกระชากลงมาเหมือนเคยผิดวิสัยคนใจเร็วร้อนแรง
วอนขออนุญาต ในสิ่งที่ไม่ชัดเจนกับถ้อยคำของผมก่อนหน้า
..'เราไม่ได้เป็นอะไรกัน'..
แววตาโหยหา ไม่แน่ใจ ไม่บีบบังคับ ราวกับห่วงใยในความรู้สึก
พี่สิงโตคนร้ายกาจของผม ที่ไม่เคยอ่อนไหวกับเรื่องอะไรมากนัก
เกิดเป็นบ้าอะไรขึ้นมา แปลกใจเหลือเกิน
"คริส.. ได้ไหม"
เสียงเบาหวิวถามอย่างไม่แน่ใจ
"พี่ทำอะไรเคยถามความสมัครใจผมด้วยเหรอ .."
เสียงติดจะสั่นน้อยๆตามอารมณ์บางอย่างของผมเอ่ยถามออกไปทั้งแววตาล้อเลียน
"..ขอโทษที่พี่ชอบบังคับ"
อีกเสียงไม่มั่นใจของคนที่มั่นใจในความคิดตัวเองมาตลอด ไม่เหมือนพี่สิงโตที่ผมรู้จัก
มันหงุดหงิดจนผมต้องวางมือตัวเองไปจับมือเขาที่วางอยู่ตรงขอบกางเกง
ดึงรั้งลงไป .. ลงไป
"พี่บังคับผมไม่ได้ทุกอย่างหรอก"
..ถ้าผมไม่เต็มใจ..
"พี่รู้"
กางเกงไหลลงไปกองกระจัดกระจายข้างเตียงทั้งของผมและเขา ร่างกายที่รุ่มร้อนราวไฟแผดเผาในห้องเย็นฉ่ำ รู้สึกร้อนจนเหงื่อเกาะพราวทั่วร่าง
"พี่ก็บังคับตัวเองไม่ได้เหมือนกัน"
ริมฝีปากฉกลงมาอีกครา ก่อนร่างของผมจะโดนดึงลงไปนอนราบกับเตียงโดยมีร่างกายอีกฝ่ายเหมือนผ้าห่มคลายหนาว
..ร้อนจนเกินไปด้วยซ้ำ
"อ่า คริส .. มอง พี่สิ"
ผมกอดรั้งอีกฝ่ายแน่น เหมือนกลัวว่าลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วจะพบว่าสิ่งที่เกิดขึ้นมันจะเป็นเพียงฝันไป .. ฝันว่าเราจะได้เจอกันอีกครั้ง
ฝันว่าเราจะมีความทรงจำเก่าๆที่สวยงาม
กลัวว่าคำพูดของเขา จะเป็นแค่ฝันไป
'พี่รักคริส'
เรียวนิ้วสอดเข้ามาในร่างจนผมเกร็งตัวแน่น .. สัมผัสที่ห่างหายไปนาน ไม่อยากจะเอ่ยบอกเขาว่า จากวันนั้น ผมก็ไม่ได้ร่วมสัมพันธ์ลึกซึ้งกับใคร
ไม่เลยแม้แต่คนเดียว
เพราะไม่เคยใจแข็งพอจะให้ใครมาแทนที่เขาได้ จนได้แต่ปิดกั้นตัวเองอยู่แบบนั้น
แรงเสียดสีเบิกทาง ที่ไม่มีใครลุกล้ำมานาน
.. เจ็บ ..
ปล่อยให้ร่างกายปรับสภาพ ก่อนนิ้วจะถูกถอดถอนออกไปจนได้แต่ร้องแผ่วกับความรู้สึกวูบโหวง เหงื่อโทรมกาย
เขาประกบริมฝีปากลงปลอบประโลม มือลูบเสยผมด้านหน้าของผมที่เปียกชุ่มเหงื่อปัดขึ้น ลูบเบาๆบนศีรษะ
เขากระซิบถ้อยคำบางเบาที่ชวนให้ใจเต้นแรงจนผมกลัวว่าเขาจะได้ยิน
"แค่คริสคนเดียว.."
ถ้อยคำไม่เป็นรูปประโยค ไม่มีเกริ่นหัวท้าย แต่ผมก็ดันเข้าใจสิ่งที่เขากำลังบอก เมื่อร่างที่ทาบทับ กำลังเปลี่ยนจากนิ้วเป็นแก่นกายที่ใหญ่กว่ามากนัก ดันเข้ามาในร่าง
เข้ามาได้เพียงแค่เล็กน้อย ผมเจ็บจนต้องนิ่วหน้า เอ่ยบอกเขาเสียงสั่นทั้งเต็มไปด้วยอารมณ์วาบหวามที่แสดงออกมาชัดเจนจนอายสายตาที่ทอดมองมา
"อือ เจ็บ"
"ชู่วว ไม่เป็นไรนะ พี่จะทำเบาๆ"
เขานิ่งค้างอยู่แบบนั้นปล่อยให้ร่างกายผมปรับสภาพกับสิ่งที่รุกล้ำเข้ามาในกาย ความเจ็บค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกอึดอัดปนเสียวซ่าน ในขณะที่คนบนร่างเริ่มชักแก่นกายเข้าออกเบาๆ
กดเข้า ลึกเข้า ลึกเข้า แล้วค้างไว้แบบนั้น
นุ่มนวล ค่อยเป็นค่อยไป
"อ่ะ .. พอแล้วพี่สิง"
".. พอไม่ได้แล้ว"
"พอ.. เลิกทำแบบนี้.. ได้แล้ว เข้าไปเร็วๆ"
"มันจะเจ็บนะ"
"มันไม่เจ็บหรอก ยังกับปกติพี่จะทำอะไรชักช้าแบบนี้"
.. ปกติก็ไม่เห็นกลัวว่าผมจะเจ็บ ..
"พี่ไม่อยากให้คริสเจ็บโดยที่พี่ไม่รู้ตัวเองอีกแล้ว"
"อ๊ะ ..อึก ม..ไม่เจ็บ เร็วๆ"
เนิบนาบ เชื่องช้า จนผมจะทนไม่ไหว จิกเล็บที่โอบกอดเขาไว้ลงบนแผ่นหลังอีกฝ่ายโดยไม่ได้สนใจว่ามันจะเป็นแผล เลือดซิบรึเปล่า
.. ก็เขาทำผมเจ็บเองนี่นา ..
ผมได้ยินเสียงซี้ดซ้าดจากคนที่คร่อมอยู่ คงเจ็บที่โดนทำแบบนั้นพอสมควร ยิ่งเหงื่อของอีกฝ่ายที่ชื้นไปทั่วร่าง ยามเขาเริ่มส่งแรงขยับดันตัวเองเข้ามาแรงขึ้น หยดเหงื่อคงไหลโดนแผลครูดจากมือผมจนแสบ
..ช่วยไม่ได้.. เจ็บด้วยกันสิ แฟร์ๆ
พอเอ่ยบอกให้เร็วขึ้น แรงขึ้น ยิ่งจิกมือลงบนแผ่นหลัง คนที่คร่อมอยู่ก็คงเริ่มทนไม่ไหว ส่งแรงกระแทกตัวเข้ามาจนสุด ผมซุกหน้าลงกับลาดไหล่เขา ร้องครวญครางลืมอาย
"อ๊าาา"
ยิ่งร้อง ยิ่งเหมือนโดนอีกฝ่ายรังแก ชักแก่นกายออกเร็วๆก่อนกระแทกเข้ามาสุด จนร่างทั้งร่างสั่นสะท้าน กอดเขาแน่น
"อ๊ะ อ๊า พ.. พี่สิงโต อ...ฮ๊า"
น้ำตาคลอด้วยแรงปรารถนาปนความเจ็บแสบคลอเคล้าความเสียวซ่าน มองคนที่จ้องมองกลับมา แววตาคู่นั้นโหยหาแทบจะกลืนกินผมเข้าไปทั้งตัว
ใบหน้าคมเข้ม กับเส้นผมชุ่มเหงื่อไหลลงมาตามกรอบหน้า
ดูเซ็กซี่ ร้อนแรง เหมือนคนเดิมที่ผมรู้จักในวันวาน
จะต่างก็ตรงที่แววตาหิวกระหายเหมือนเจ้าป่าตะครุบเหยื่อก็ยังมีร่องรอยความอ่อนโยน สื่อความรู้สึกออกมามากกว่าที่เคย
"คริส คริส"
เสียงกดต่ำ หอบพร่า พร่ำเรียกชื่อผมจากเขา มันทำให้รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไป โดยไม่ได้คิดอะไรมากกว่าความรู้สึกในตอนนี้
No comments:
Post a Comment