Sofa(r) so good CUT

"ไม่ต้องเปิดหรอก อยากรู้เหมือนกันเวลาไม่มีแสงสว่าง โซฟาที่นี่ .. จะยังสวยมากๆอยู่ไหม”


ปราชญาถือวิสาสะจับโบว์หลุดรุ่ยของคนตรงหน้า ผูกเข้าหากัน



"และโบว์นายหลุดแล้ว เซลล์ประสาอะไร แต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย"


ร่างสูงโปร่งเข้ามารุ่มร่ามใกล้ๆ แววตาเรียบนิ่งจดจ้องเสื้อผ้า วุ่นวายกับชุดฟอร์มของเขา ดวงตาคมกริบที่เหลือบมองเชิงตำหนิในระยะใกล้ทำให้เซลล์ตัวน้อยหลุดอึกอักทั้งที่ตั้งใจจะทักท้วง..

ทำตัวเป็นเจ้านายเขาไปได้ ทั้งที่เป็นแค่ลูกค้ามาซื้อของที่ร้านแท้ๆ


"อ..คุณปราชญา"


"ถ้าไม่คิดจะใส่ให้มันดี .. ก็ถอดออกซะดีกว่า"


ไม่แค่พูดเท่านั้น มือแกร่งจับปลายเสื้อล้วงมือเข้าไปในกางเกงเขาหน้าตาเฉย คริสเผลอสะดุ้งยามที่มืออีกฝ่ายสัมผัสเข้าไปโดนผิวกายใต้ร่มผ้า



"คุณ.."

มือบางยกขึ้นมาจับข้อมือลูกค้าเจ้าระเบียบปรามไว้ก่อนที่จะล้วงลึกลงไปมากกว่านี้

"ผมใส่เองได้ครับ ขอบคุณ"


รอยยิ้มหวานยังประดับบนดวงหน้าขาวใส เหมือนเป็นเรื่องปกติที่เขาใช้กริยาแบบนี้บริการกับลูกค้าทุกๆคน


ปราชญามองรอยยิ้มนั้น รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ต่างจากคนอื่นๆที่ท้ายที่สุดก็คงต้องเลือกซื้อโซฟาของร้านนี้ แค่เพียงเพราะ เซลล์ขายเก่งอย่างไม่น่าเชื่อ

สินค้าที่ดูธรรมดา .. ดูมีราคาขึ้นมาทันที
ราคาของความอยากได้ อยากสัมผัส .. อยากทดลองว่าของตรงหน้าจะดีจริงอย่างที่ตาเห็นรึเปล่า



ยอมละมือออกไป ยืนดูอีกฝ่ายยัดเสื้อเข้าในกางเกงให้เรียบร้อยเหมือนตอนกลางวันที่อยู่ในเวลางาน ขยับรอยยิ้มพึงพอใจหลังจากที่ยืนกดดันจนเซลล์ที่เลิกงานแล้วจำต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยจะได้ขายของให้ลูกค้าจอมเนี้ยบ


"ค่อยน่าซื้อหน่อย"

"ไม่คิดว่าจะเจอลูกค้าช่างเลือกอย่างคุณ ขออภัยที่เสียมารยาทไม่แต่งตัวให้เรียบร้อย"

คริสสบตามองอีกฝ่าย เอ่ยกึ่งจะหยอกเย้า อีกนัยหนึ่งเหมือนจะหลอกด่าว่าเรื่องมากกลายๆ
แต่ปราชญาก็ไม่ได้ถือสา

ขายของเก่ง ปากเก่ง .. อยากรู้เหมือนกันเซลล์ที่นี่จะเก่งทุกเรื่องไหม



เขาเดินเลยเซลล์ที่ยืนอยู่ไปยังโซฟาด้านหลัง ไล้มือลูบไปตามเบาะหนังสีดำสนิท เหลือบมองยามที่อีกฝ่ายหมุนตัวกลับมา

คาดหวังให้ซื้อให้ได้ใช่ไหม .. ซื้อน่ะซื้อแน่ ..



ปราชญาหัวเราะหึในใจ ตอนที่เซลล์เดินเข้ามาใกล้ ลุ้นรอคำตอบ

การจะเสียเงินกับของที่ไม่ได้อยากได้มากเท่าไหร่ แต่บริการที่นี่ดูท่าจะดีจนน่าใช้ไปหมด



เคาะนิ้วกับโซฟาที่เดินพิจารณาอยู่ราวกับกำลังครุ่นคิด




"ผมเริ่มสนใจแล้วล่ะ เซลล์ ขอทดลองสินค้าได้ไหม"

"ได้สิครับ"

คริสผายมือเชื้อเชิญให้ลูกค้าลองนั่งบนโซฟาได้ตามใจ หรือจะสำรวจจับตรงไหนก็ได้ เก้าอี้ตัวโชว์มีไว้เพื่อให้ลองตามความต้องการของลูกค้าอยู่แล้ว



จุดที่ยืนอยู่สลัวด้วยแสงสีส้มเหมือนประดับโชว์สินค้า ไฟขาวถูกหรี่ลงจนเกือบหมดแล้ว โซฟาหนังสีดำต้องแสงไฟ พื้นผิวมันสวยสะท้อนลวดลายหนัง




ปราชญาเดินมาหย่อนกายนั่งลงกับโซฟาตัวนุ่ม พื้นผิวหนังเรียบ ไม่นุ่มหรือแข็งจนเกินไป ถือว่าใช้ได้ทีเดียว



"มานี่สิ"

มือเรียวตบเบาๆลงเบาะที่ว่างข้างๆ มองคนขายที่ทำสีหน้าฉงนสงสัยเล็กน้อยจนต้องเอ่ยต่อ

"ผมจะทดสอบหน่อย ว่าสองคนก็ยังใช้งานได้ดีใช่ไหม"



รอยยิ้มหวานยั่วยวนยังให้บริการอย่างดี .. ไม่แปลกใจลูกค้าคนไหนๆก็คงชอบ หลงคารมเผลอเออออตาม ยอมเปย์ได้ไม่ยาก

ปราชญามองคนที่พยักหน้ารับ ทำตามใจ ก้าวเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ กลิ่นหอมๆของน้ำหอมอบอวลให้ความรู้สึกคล้ายกลิ่นของดอกไม้ลึกลับมากเสน่ห์ที่อยากจะจับเด็ดกลีบเก็บมาไว้ใต้หมอนให้หมด


ขาเรียวยกขึ้นนั่งไขว้ห้างอย่างมีมาด ขยับกายเล็กน้อยเหมือนจัดท่าทางการนั่ง ไหล่บางสัมผัสเบียดกัน ดูก็รู้ว่าจงใจอ่อย


รู้สึกได้ถึงมือข้างหนึ่งของพนักงานขายที่วางลงบนหน้าขา ลูบไล้ไปมาอย่างนิสัยไม่ดี



"ผมจะมั่นใจได้ยังไง ว่าคุณปราชญาจะซื้อ ไม่ใช่แค่เช็คของเฉยๆแล้วก็ไปอีก ผมเพลียจะแย่แล้ว"

เอ่ยถ้อยคำออดอ้อนให้เห็นใจ อีกนัยหนึ่งก็ขอความชัดเจนและล่อหลอกให้ตกลงปลงใจซื้อสินค้ากลายๆ



".. ผมไม่อยากเสียเวลาไปกับลูกค้าที่ไม่ได้คิดจะสนใจสินค้าเราจริงจัง บางคนเข้ามาเล่นๆแล้วก็ไป .. คุณปราชญาล่ะครับ สนใจจริงๆรึเปล่า"


ใบหน้าน่ารักที่ยื่นมาใกล้จนเกือบจะสัมผัสแก้ม ปราชญาพยายามไม่หันไปมองเพราะกลัวจะอดใจไม่ไหวจนต้องบดขยี้ริมฝีปากที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วนั่น




"ผมกำลังตัดสินใจ ขอเวลาคิด"

แสร้งยื้อเวลาแม้ในใจจะอยากเช็คของแค่ไหน .. อยากเห็นคนที่ดูมั่นอกมั่นใจในตัวเองนั้นใช้ความพยายามอีกนิด ..

อยากรู้ว่าลิมิตของการบริการ มันแค่ไหนกัน




"คิดนานจังครับ"

เซลล์ตัวแสบเอ่ยเสียงเบาหยอกเย้า ขยับตัวลงไปอีกหน่อย ทำท่าทางนอนเอนๆพิงเบาะเหมือนอยากจะพักผ่อนเต็มที ศีรษะทุยเอนลงมาสัมผัสไหล่คนกำลังใช้ความคิดเล็กน้อยให้ใจเต้นแรง

"ไม่เป็นไร ผมรอได้ทั้งคืน"

.

.

ลิมิตคนบริการ รอได้นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ดูท่าแล้วลิมิตของคนซื้ออาจจะน้อยกว่ามาก


ก่อนที่ศีรษะที่อิงแอบซบบนไหล่เบาๆเหมือนกลั่นแกล้งจะขยับออก ปราชญากลับกดมือลูบไล้เส้นผมนุ่ม สอดนิ้วสางเส้นผมบางเล่น พอโดนแตะตัวเซลล์จอมยั่วก็จะลุกหนี เขารีบเอ่ยแทรกก่อน


โอเค โอเค พอกันที



"งั้นผมตกลงซื้อ.. ผมจะซื้อสินค้าตัวอย่างนี่เลยแล้วกัน
แต่มีข้อแม้ไม่กี่ข้อที่ผมอยากได้จากบริการหลังการขาย"


พอได้ยินแบบนั้น ดวงตาประกายสวยวาววับทันที .. ให้ทำอะไรก็คงทำตามแล้ว ในเมื่อปราชญาเองก็ให้ในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการแล้วนี่นา แฟร์ๆ


"ว่ามาสิครับ"

เป็นไปตามคาด หึ



"หนึ่ง ถ้าผมมาที่ร้าน ผมต้องการติดต่อเซลล์คนเดียวที่ดูแล ไม่ว่าจะมีปัญหาเกิดเรื่องกับสินค้าหรือผมไม่พอใจ จะติจะชมยังไง นายต้องเป็นคนจัดการ ผมไม่รับบริการจากคนอื่น"

"เรื่องแค่นี้ ไม่มีปัญหาครับ รับรองว่าผมจะบริการคุณคนเดียว"



"ดี .. สอง ผมต้องการบริการจัดส่งสินค้า หวังว่าสินค้าราคาแพงแบบนี้ ผมจะได้เซลล์คนที่เสนอขายเป็นคนเอาสินค้าไปส่งด้วยตัวเอง..ถึงที่"

คริสเงียบไปเล็กน้อย .. อันที่จริงร้านใหญ่โตแบบนี้ มีบริการจัดส่งแน่นอนอยู่แล้ว แต่ก็เป็นฝ่ายส่งสินค้าน่ะนะ แต่ถ้าอีกฝ่ายอยากให้เขาเป็นคนเอาไปส่ง.. ถึงจะลำบากแต่คิดแล้วก็คุ้มค่ากับค่าคอมฯที่จะได้มา

มีเหรอจะปฏิเสธ


"ผมจะไปส่งให้ครับ คุณปราชญา"


ปราชญาหัวเราะหึ พึงพอใจ ก่อนเอ่ยต่อ

"สาม ข้อสุดท้าย ผมยังอยากได้สีสว่างตัดกับโซฟาสีดำ .. ร้านคุณจะหาให้ผมได้ไหม"


...คำเรียกร้องเดิมจากปากลูกค้าเจ้าระเบียบ .. ทั้งที่ก็บอกไปแล้วว่ารุ่นนี้มีแต่สีดำ ดูเหมือนลูกค้าของเขายังคงยืนยันความต้องการนั้นให้ได้ แม้จะไม่แน่ใจว่าสีสว่างที่ว่านี่ต้องการแบบไหน แค่การไปจัดแสงจัดที่ทางการวางให้ .. การไปหาผ้าหรือของมาประดับ หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาปฏิเสธคำร้องขอ ในเมื่ออีกฝ่ายกำลังจะตกลงซื้อ


จะแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น ไม่มีอะไรที่แก้ไขไม่ได้
แล้วไว้เขาจะหาวิธีแก้ไขเรื่องนี้ให้ทีหลังแล้วกัน


"แล้วไว้ผมจะจัดการให้นะครับ"

.

.

หลังจากตกลงกันได้เรียบร้อย คนซื้อขายก็จัดการทำเรื่องจ่ายเงินเสร็จสรรพ เวลาล่วงเลยไปจนข้างนอกฟ้ามืดมีเพียงแสงไฟจากไฟถนนรำไร กับภายในร้านที่ยังคงไม่ได้ถูกเปิดไฟแต่อย่างใด


"จะให้ผมเอาโซฟาไปส่งตอนนี้เลยรึเปล่า"

"พรุ่งนี้ก็ได้ ตอนนี้เลยเวลางานนายแล้ว"


คริสยิ้มให้ ก้มหัวให้น้อยๆ การบริการที่ใช้ลูกเล่นนิดหน่อยก็ยังได้ผลเสมอไม่ว่าจะกับลูกค้าคนไหน .. ให้นามบัตรติดต่อ เดินไปส่ง หรือดีไม่ดีอาจจะโดนขอเบอร์ ขอไลน์ตามประสา หรือลูกค้าชั้นดีหน่อยเขาก็อาจจะจูบเบาๆปัดๆผ่านให้ซักที

ลูกค้าหล่อๆแบบคุณปราชญานี่ก็น่าให้รางวัลก่อนจะลากันแยกย้ายกลับบ้าน



ถือว่าเป็นการบริหารเสน่ห์และใช้เล่ห์เหลี่ยมในแบบที่ถนัดก็แล้วกัน


คริสตั้งท่าจะเดินไปทางประตู หวังจะเดินไปส่งลูกค้าให้ถึงรถ แต่ยังไม่ทันเดินไปไหนไกล มือบางก็ถูกดึงรั้งเอาไว้ก่อน


"เดี๋ยวสิเซลล์ จะรีบไปไหน"




พลั่ก

จับเฉยๆไม่พอ รู้ตัวอีกทีร่างบางก็ถูกเหวี่ยงลงบนโซฟาตัวนุ่มสีดำสนิทที่อีกฝ่ายพึ่งจะตกลงซื้อไปสดๆร้อนๆ รอแค่เอาไปส่งพรุ่งนี้เท่านั้น


แรงนิ่มๆและระบบสปริงตัวที่รองรับอย่างดีทำให้ไม่รู้สึกเจ็บมากนัก ... แต่ประโยคต่อมากลับทำให้ใบหน้าหวานต้องขมวดคิ้วงุนงง


"ไหนๆผมก็ซื้อแล้ว ขอลองใช้สินค้าเลยได้ไหมว่าตรงตามคำโฆษณาคุณภาพรึเปล่า"


ยังไม่ทันจะตอบ แรงกดข้อมือลงกับโซฟา มาพร้อมร่างสูงที่ขึ้นคร่อม

ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาปรากฏกับสายตา รอยยิ้มน่ามองกับดวงตาประกายกวาดมองทั่วตัวคนใต้ร่าง




"เฮ้อ ... เสื้อนายยับแล้ว.. บอกให้ถอดตั้งแต่เมื่อกี๊ก็ไม่ถอด มันรำคาญตา"

"อ๊ะ คุณปราชญา เดี๋ยว.. จะทำอะไร"




มือเรียวข้างหนึ่งเปลี่ยนมาไล่ปลดกระดุมเสื้อสีแดงยับยู่ยี่ไร้ระเบียบที่น่าหงุดหงิด ดึงออกให้พ้นตัว กวาดตามองร่างด้านใต้ที่ดิ้นๆจะออกจากแรงกดเขา พอจะปลดกางเกงผ้าที่ยับเยินพอกัน มือบางข้างที่ว่างอยู่จับมือห้ามปราม


"คุณปราชญา.."

"ผมจะเช็คสินค้า"

"แต่..."


.. แต่การขายสำหรับเซลล์อย่างเขา มันสำคัญเสียยิ่งกว่าสำคัญ
เขาจะชวดการขายครั้งนี้ไม่ได้

แค่นิดหน่อยคงไม่มีอะไรเสียหายหรอกมั้ง ใช่ว่าเราจะต้องเจอกัน
จบแล้วจบเรื่อง ต่างคนต่างไป คงไม่มีใครสนใจนักหรอก



"คิดอะไรอยู่"
อีกฝ่ายเห็นคนใต้ร่างกึ่งจะขัดขืน กึ่งชะงักไปก็ขยับยิ้ม ก้มลงซุกไซ้ซอกขอขาวที่ล่อสายตา สีขาวที่ตัดกับสีแดงของเสื้อผ้าที่เห็นใส่ก่อนหน้านี้ว่าสวยแค่ไหนแล้ว ตอนนี้ที่ตัดกับสีดำของโซฟายิ่งสวยกว่ามากนัก




"ไม่ต้องกลัวน่า .. ผมเช็คไม่นานหรอก อืมม เบาะนุ่มดี"


"อ๊ะ .. คุณ ... ประตูมันไม่ได้ล็อค"


เสียงหวานเอ่ยละล่ำละลักทั้งความรู้สึกวาบหวามที่ก่อตัวขึ้นยามที่เรียวปากกดเม้มไปตามซอกคอ ถึงจะขี้ยั่วแค่ไหนก็ใช่ว่าเขาจะคุ้นชินกับเรื่องอะไรแบบนี้



"นายเป็นคนสุดท้ายที่จะต้องออกจากร้านไม่ใช่เหรอ จะมีใครเข้ามาอีกล่ะ ถ้ามีก็คงโจร ดักปล้นร้าน รอจังหวะเหมาะสม"



คริสเงียบไปเล็กน้อย .. ขัดใจคงไม่ดีแน่ .. ที่เอ่ยยั่วหยอกเย้าก็ไม่คิดด้วยว่าจะเลยเถิดมาถึงขนาดนี้เพราะลูกค้าปกติก็ไม่มีใคร.. กล้าทำอะไรเขาในที่สาธารณะแบบนี้นักหรอก

เสียก็แต่ตอนนี้ ... มันไม่มีใคร
ที่บอกว่าจะมีก็แต่โจร .. คุณปราชญาก็ทำตัวไม่ต่างจากโจรเลยตอนนี้




"ทำไม กลัวเหรอ ผมไม่ใช่โจรหรอกน่า ถ้าใช่คงไม่เสียเวลามาจ่ายตังซื้อของแบบนี้"

ปราชญาก้มลงกระซิบข้างหูคงที่นอนบิดกายหลบใบหน้าหนีสัมผัสอยู่ใต้ร่าง

เซลล์ที่นี่ ยั่วยวนดีชะมัด



"ผมแค่นักสะสม ชอบของสวยๆงามๆ ของอะไรที่สนใจแล้ว ก็จะไม่เบื่อง่ายๆ"



ปลดกางเกงที่ขวางหูขวางตาได้สำเร็จ ส่งสายตามองไปทั่วร่างกายขาวนวล



สวยงาม ไร้ที่ติ



ลิ้นอุ่นร้อนค่อยๆไล้เลียไปตามร่างกายขาว สัมผัสแผ่นอกสวยล่อสายตา โลมเลียลงต่ำจนถึงหน้าท้องแบนราบ เสียงหายใจหอบทั้งใบหน้าขึ้นสีเรื่อดูเย้ายวนอย่างไม่ได้ตั้งใจ


"คุณ อ๊ะ... อือ"

ดวงตากลมเหลือบมองประตูหน้าร้านที่มองจากตรงนี้ก็เห็นไกลๆอย่างกังวล ถึงภายในจะมืดก็จริง แต่จุดที่มีแสงสว่างเพียงเล็กน้อยถ้ามองจากข้างนอกมันยิ่งจะเป็นจุดสังเกต



".. ร้านมีวงจรปิดรึเปล่า"

"ต..ตรงนี้ไม่มีหรอก อือ"


ยิ่งเคลื่อนใบหน้าลงต่ำเหมือนรังแก ฟังเสียงหอบตอบถ้อยคำออกมา ปราชญากระตุกยิ้ม ถอนใบหน้าออกเปลี่ยนเป็นลากมือลงสัมผัสแก่นกายคนด้านใต้ที่เริ่มชูชันตามแรงปรารถนา


"ทำไมล่ะ ตื่นเต้นเหรอ ... กลัวจะมีใครรู้ว่าเซลล์ที่นี่ใช้วิธีไม่ซื่อขายของ ต้องแย่แน่ๆใช่ไหม เอาตัวเข้าแลกแบบนี้"

"ผมเปล่า..คุณเองที่ ... อ๊ะ คุณปราชญา"

มือที่ลูบไปตามส่วนอ่อนไหว จับรูดรั้งแรงขึ้นยิ่งสร้างความเสียวซ่านจนต้องกลั้นเสียงครางหายใจหอบหนัก



"ถึงว่า คนชอบร้านนี้กันน่าดู .. บริการดีจริงๆ"


คริสไม่ตอบ.. ในใจก็อยากจะบอกออกไปว่า เข้าใจผิดแล้วโว้ย อันที่จริงเขาไม่ได้เอาตัวเข้าแลกถึงขั้นนี้หรอก .. ที่อ่อยที่ยั่วไปก็แค่นั้นนั่นแหละ

จะบอกว่าวิธีไม่ซื่อก็ไม่ถูก พวกลูกค้ามันก็มาติดใจหน้ามืดซื้อของเอง

และแม้จะตอนนี้ .. เขาก็ไม่กล้าผลักลูกค้าที่กำลังเสพสุขกับร่างกายเขา
แค่เพราะ... หน้าที่การงานอันหอมหวาน ยังอยากได้ทุกอย่าง


ใช้วิธีสกปรกบ้างก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
อีกอย่าง คุณปราชญาก็... อ่า


รู้สึกดี







"อ๊ะ อา..ฮ๊า...."

เสียงครางแว่วหวานในร้านที่เงียบงัน มือที่รูดรั้งยังไม่ผ่อนแรงจนความต้องการจะแตะถึงจุดสูงสุด .. ส่วนอ่อนไหวเริ่มปริ่มน้ำรักที่จวนเจียนจะระเบิดความปรารถนาเต็มที ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายหยุดมือซะก่อน


"ไม่ยั่วแบบเมื่อกลางวันต่อแล้วเหรอ .. ทำสีหน้าท้าทายอีกสิ ผมชอบ"

"อึก .. คุณปราชญา มัน..."


คนบนกายขยับตัวผละออกนิดหน่อยราวกับจะกลั่นแกล้ง เหลือบมองมือตัวเองที่ขยับปรนเปรออีกฝ่ายเมื่อครู่ วางมือลงบนเบาะหนังสีดำสนิท เอ่ยถาม

"ถ้าเปิ้อนคราบจะซักออกง่ายรึเปล่า สินค้าร้านนายน่ะ ล้างได้สะอาดไหม"

"..."

ใบหน้าขาวเนียน ขึ้นสี เหงื่อชุ่มกายแม้ในร้านยังอบอวลไปด้วยแอร์เย็นฉ่ำ สายตาฉ่ำหวานส่งสัญญาณเหมือนจะขอให้ช่วยทำให้เขาสบายตัวทีได้ไหม

หึ ยั่วอีกแล้ว เซลล์ที่นี่จะยั่วไปถึงไหน




"ช่วยไขข้อข้องใจให้ผมก่อน ถ้าทำได้สะอาดจริง เดี๋ยวผมจะให้รางวัล"



คริสเบิกตากว้างเมื่อรู้แล้วว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน ... มองมืออีกฝ่ายที่ปลดชุดกางเกงเรียบๆที่เริ่มยับของตัวเองออก ขยับจ่อความเป็นชายที่แข็งขืนชิดใกล้


"นี่คุณ.."

"เลียสิ.. ช่วยบริการให้สะอาดหน่อย"


.

.



ขยับกระแทกแก่นกายเข้าหาเรียวปากนุ่มอุ่นร้อนที่ครอบครองส่วนอ่อนไหว ฟังเสียงอืออาในลำคอฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ก็ถือว่าทำได้ดีเยี่ยมทีเดียว



"อาา"

ซี้ดปาก ครางต่ำกับการบริการหลังการขายที่สุดยอด สบมองดวงตาคู่สวยคลอน้ำตาด้วยความปรารถนาปนอึดอัด แม้จะยังเร่งจังหวะปรนเปรอให้ไม่ขาด


ร้านนี้นี่เด็ดจริงๆอย่างว่า




"อือ อืออ อ.."



ไม่นานความต้องการก็ถูกปลดปล่อยจนล้นเรียวปากบางบางส่วน เขาชักแก่นกายออกทำให้บางส่วนเปรอะเปื้อนตามตัวของคนใต้ร่างที่นอนหอบแฮ่กหมดแรง


เห็นทีคงต้องให้รางวัลเซลล์คนเก่ง



เล้าโลมส่งมือช่วยสร้างความเสียวซ่านให้คนที่ยังไม่ปลดปล่อย ช่วยปรนเปรอในขณะที่อีกมือหนึ่งก็ไม่อยู่ว่าง ดันเรียวนิ้วค่อยๆสอดใส่ช่องทาง ก่อนที่ความต้องการตัวเองจะเริ่มแข็งขืนขึ้นอีกระรอก..




ค่อยๆกดกายเข้าหาช่องทางอ่อนนุ่มคับแน่นที่ตอดรัดไม่หยุด




"อ๊าาา เจ็บ อึก"


".. .. แน่นจังแฮะ นี่นาย.."


"อ๊ะ อา อ... เจ็บ คุณปราชญา  ผมเจ็บ"



ได้ยินเสียงหวานครวญครางแบบนั้น จำต้องปล่อยตัวเองแช่ค้างให้อีกฝ่ายค่อยๆปรับสภาพทั้งยังอดแปลกใจไม่ได้




"คนอื่นเขาปล่อยนายไปได้ยังไง .. น่าแปลกใจชะมัด ...หรืออยู่ที่ร้านนายปลอดภัย น่าเสียดายนะที่ผมมาซื้อของผิดเวลาไปหน่อย"



ค่อยๆขยับกายชักเข้าออก เชื่องช้า ค่อยๆเร่งความเร็วขึ้น ฟังเสียงหวานๆครวญครางทั้งแรงกระแทก โซฟาตัวเก่งโยกไหวไปตามแรง




แต่ดูเหมือนความแข็งแรงและน้ำหนักของโซฟาไม่ทำให้เกิดเสียงครูดกับพื้นจริงอย่างว่า

ถ้ามีเสียงก็มีแต่เสียงคนบนโซฟานั่นแหละที่ครวญครางแทบหมดแรง




"อ๊ะ อา อะ... อะ อ๊ะ "


"ไม่ยิ้มยั่วท้าทายกันแบบเมื่อกลางวันแล้วล่ะ หืม เซลล์คนเก่ง"


"ฮ๊า อ๊า อ๊า ไม่.. แรงไปคุณ อ๊า ฮึก.."



แรงกระแทกไม่เบานักทำเอาแทบจมลงไปในโซฟาตัวนุ่ม พื้นที่กว้างขวางทำเอาหนีไปได้ยากยามโดนอีกฝ่ายโถมตัวคร่อมกักกัน




"อาา .. รับแรงกระแทกได้ดีจริงๆด้วยแฮะ"

พูดพลางจับมือคนข้างใต้ให้ยกขึ้นโอบรอบคอ มองสบดวงตากลมคู่สวยฉ่ำวาวน้ำ ทั้งราคะปรารถนาที่เอ่อล้นจนจะทนไม่ไหว




"โซฟานี่ดีจริงๆ ทั้งนุ่ม ทั้งอุ่น  .. สัมผัสดี ... เสียงก็ดีด้วย"


"อือ คุณปราชญา  อะ.. อ๊าา"







เซลล์ที่นี่ ช่างน่าประทับใจจริงๆ .. ต้องมาใช้บริการบ่อยๆซะแล้ว










---ต่อที่ทวิตเตอร์นะแจ๊ะ---

MOTEL | CUT.26 - Till the dawn

อาจจะเพราะบรรยากาศดีๆ
อากาศเย็นๆเคล้าแสงดาวในค่ำคืนนี้
หรืออาจจะเพราะ .. 

คำบอกชอบของผม ที่ทำให้เขาลืมตัวไป


อาจจะเพราะเขาไม่ได้ใส่ใจดังคำที่บอกว่า .. มันก็แค่เซ็กส์ ..
เพราะแบบนั้นใช่ไหม คริสถึงเปิดช่องว่างให้ผมมากมายขนาดนี้


ช่องว่างให้ประชิดตัว 
ให้เราได้สัมผัสกัน

มากกว่าราคะปรารถนา ที่ปะปนไปกับความรู้สึกลุ่มหลงมากกว่าเคย



“อือ นี่คุณ...”


“ครับ”

ผมขานรับ ซุกหน้าอยู่บริเวณซอกคอขาวเปียกชื้นน้ำ เปียกไปหมด ยิ่งสะท้อนแสงไฟรอบๆ ดวงหน้าหวานของเขาทำให้ผมเหมือนต้องมนตร์สะกด



กี่ครั้งที่มอง ก็เหมือนต้องมนตร์
ผิดที่เขา ที่ทำให้ผมไปไหนไม่รอด แม้จะพยายามตัดใจไปแล้วครั้งหนึ่ง ก็ยังวนกลับมาที่เดิม


มันเริ่มไม่ปกติมากขึ้นทุกที .. ผมรู้ ผมรู้มาตลอดถึงความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นกับตัวเองแต่ก็ไม่เคยแน่ใจซักครั้ง

แม้แต่ตอนนี้


รู้ก็แต่ อยากจะโอบรั้งผิวกายขาวเนียนนี้ไว้แนบกาย หยุดเวลาเอาไว้ ไม่ต้องคิดอะไร
ขอแค่ได้อยู่กับเขาในค่ำคืนนี้



.. ผมไม่อยากบังคับ ไม่อยากให้เขารู้สึกว่าผมต้องการแค่เรื่องอย่างว่า

แต่มันก็ทำได้ยาก
คนที่ชอบอยู่ตรงหน้าแบบนี้ ผมไม่ใช่สุภาพบุรุษนักหรอกครับ


ผมเป็นแค่คนธรรมดา ที่ยอมแลกเงิน แลกทุกอย่าง เพื่อให้ได้สิ่งที่ปรารถนา
ถ้าหัวใจมีราคาผมคงจ่ายหมดตัว

แต่เพราะผมไม่รู้ว่ามันราคาเท่าไหร่ .. แล้วเขาจะยอมขายให้ผมไหม
นั่นแหละปัญหา

และเหนือไปกว่านั้น ลึกๆผมก็ไม่รู้ตัวเลยว่าทำไมอยู่ๆผมถึงต้องการ 'หัวใจ' ของเขา


“ถ้าผมไม่มารังควานทำให้หงุดหงิดใจแบบนี้ คริสจะคิดถึงผมบ้างไหม”


ผมออกแรงดึงเขาเข้ามากอด ผิวน้ำสงบนิ่งสั่นไหวยามร่างกายเราเข้ามาใกล้ชิดกัน แมวน้อยอิงซบอยู่บนอกผม จะขืนตัวออก แต่ผมยังกอดเขาไว้


“ไม่”


“จริงเหรอครับ”



ผมยิ้ม ซบศีรษะตัวเองลงบนเส้นผมนุ่ม เราหันหน้าเข้าหากัน น้ำลึกเพียงระดับอกยามเรานั่งบนช่วงพื้นต่างระดับที่สร้างไว้รอบๆมุมสระให้นั่งพักเหนื่อยแบบนี้ 


ไม่มีความหนาวให้รู้สึก มีแต่ความร้อนจากร่างกายผมวนเวียนไปมา
รู้สึกอบอุ่นทุกครั้งที่มีเขาชิดใกล้


หัวใจเหมือนจะหลุดออกจากอกให้ได้



จุดจบเพลย์บอยอย่างผม ไม่น่าพ่ายแพ้ให้แมวน้อยจอมพยศที่ไม่หลงคารมกันเลยซักนิด
เสียชื่อสิงโตนักล่าชะมัด




“แต่ผมคิดถึง.. ขนาดมาหาคริสทุกวันยังคิดถึงเลย อยากเห็นหน้าตลอดเวลา อยากกอดทุกคืน..”


“...”



“ผมอาจจะไม่เหมือนคนอื่นที่คริสเคยเจอก็ได้นะ”


ไม่รู้อะไรที่ทำให้ผมพูดแบบนั้นออกไป.. อาจจะเพราะความระแวดระวังและดูไม่เปิดใจง่ายๆของเขาที่ทำให้ผมอยากวอนขอที่จะก้าวเดินเข้าไปใกล้เขาซักก้าว 

ก้าวที่ใกล้กว่าที่ใครจะได้สิทธิ์นั้น



..หรือมันอาจเป็นความรู้สึกอยากเอาชนะใจเขาให้ได้ .. กับเพลย์บอยที่ไม่รู้จักคำว่าพ่ายแพ้อย่างผม
อยากทลายกำแพงเพื่อไขว่คว้าให้ได้มาซึ่งสิ่งที่ต้องการ





ดวงตากลมสบมองผมเหมือนไม่เชื่อ 
ไม่รอช้า ผมปิดกั้นคำพูดเขาด้วยจูบแสนหวานที่ไม่รุกรานเหมือนครั้งไหนๆที่ผ่านมา 


เป็นอีกครั้งที่เขาดันตัวเองจะออกจากอ้อมกอดผม



ก่อนจะหยุดนิ่งชะงักงัน แมวน้อยสงบลง ลดแรงพยศอย่างลืมตัวเมื่อผมใช้ปลายนิ้วปัดเส้นผมเปียกน้ำที่ปรกหน้าเสยไปด้านหลัง เกลี่ยสางผมเขาเล่นเหมือนลูบหวีขน ช่วยปลอบเอาใจแมวน้อยดื้อดึง 

ลูบศีรษะเขาแผ่วเบาไปมา


“คุณสิงโต..!”


“ครับ”



ผมมอง.. 
มองดวงตาสั่นไหวคู่สวยสะท้อนแสงไฟ ดูอ่อนลงอย่างไม่น่าเชื่อ


..ดูเหมือนเขาจะชอบนะ..



อืม
?!

ทำไมผมรู้สึกเหมือนคุ้นเคยกับใครซักคน ที่ชอบความอ่อนโยนแบบนี้ พยศดื้อดึงแบบนี้ 
น้อยคนแม้แต่คู่นอนที่ผมจะอ่อนโยนหรือเอ็นดู ก็แค่คู่นอน จะเย้ายวน ออดอ้อนเก่งแค่ไหนก็ไม่เคยมีซักครั้งที่ผมจะอยากอ่อนโยนด้วย


หรือเราจะเคยรู้จักกันมาก่อน 
อาจจะชาติที่แล้ว ฮ่าๆ 
ตลกน่า..


แต่ก็ไม่แปลกจริงไหมที่บางเหตุการณ์มันทำให้เรารู้สึกเหมือนเคยผ่านอะไรแบบนี้มาก่อน ในชีวิตเรา

หรือเขาอาจเหมือนคู่ขาของผมคนไหนที่เคยนอนด้วย ก็อาจใช่ ผมผ่านอะไรแบบนี้มาเยอะแยะ
แต่ที่ผมบอกว่าแปลก หมายถึง ..ความรู้สึกพิเศษแบบนี้


อาจจะเพราะผมชอบคนแบบนี้ นิสัยแบบนี้ มันเลย ..

อา รู้สึกแปลกๆดีแฮะ





ผมเผลอลูบไล้ สางผมเขาเล่นพลางคิดฟุ้งซ่านอย่างลืมตัวจนโดนเสียงใสๆแหวใส่
มือบางดันมือผมออก ขยับตัวออกห่างเล็กน้อย




“ทำอะไรของคุณ”


ผมหัวเราะ จับมือเขาสอดประสานเรียวนิ้วของเราเข้าด้วยกัน


“ถ้าไม่ชอบให้รุนแรง ผมจะทำตามใจคริสบ้าง .. รู้ไหมที่บังคับ เพราะคริสน่ารักน่าแกล้งเองนะครับ..แต่จริงๆแล้ว .. คริสเป็นมากกว่าแค่เรื่องเซ็กส์”



จุ๊บ


ผมจุ๊บเขาแผ่วๆ พอยื่นหน้าเข้าใกล้ แมวน้อยเผลอหลับตาลงรับสัมผัสนั้น ไม่ต่อต้าน 
เขาอาจจะตามเกมส์ผมไม่ทันจนยอมให้ผมทำอะไรที่อยากทำแล้วหยุดวุ่นวายกับเขาไปเอง



อืม น่ารักจังครับ

แต่เขาก็คงรู้ มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอกที่ผมจะหยุด
ยิ่งกับตอนนี้ เวลานี้ด้วยแล้ว





“คงจะดี ถ้าเรารู้สึกไปด้วยกัน ..ไม่ใช่แค่ผมคนเดียว”


ไล้ลิ้นเลียปากบางที่เผยอเชิญชวนอย่างไม่ตั้งใจ ดูดดึงเบาๆกลั่นแกล้ง
ได้ยินเสียงอีกฝ่ายครางเครือในลำคอ





อืม ถ้าคริสคิดว่าแค่เซ็กส์ ก็อย่าทำแบบนี้แกล้งกันสิครับ

เพราะผมคิดมาก .. คิดมากกว่านั้นเยอะเลย จะไม่ไหวแล้วนะ




มือซุกซนของผมลดลงต่ำตามอารมณ์ปรารถนาและเสียงในหัวใจ ปลดกระดุมเสื้ออีกฝ่ายแม้จะมองไม่เห็นในระดับใต้สระน้ำนั่น มือบางวุ่นวายจะปัดมือผมออกพัลวัน



“คุณสิงโต ! หยุดเลย”

..เห็นเคลิ้มๆนึกว่าจะอยากให้ผมทำอะไรให้ซะอีก โธ่ แมวน้อย




“อะไรครับ เปียกแบบนี้เมื่อไหร่จะแห้ง เดี๋ยวไม่ได้กลับโมเต็ลกันพอดี หืม เดี๋ยวผมไปตากให้ ถอดกางเก...”



“อย่ามาหลอกผมไม่ใช่เด็กนะ คุณลูกค้า คุณน่ะมันเจ้าเล่ห์”


“ไม่ถอดแล้วจะตากยังไง อยู่ในน้ำไม่เป็นไรหรอกน่า มา ผมไม่มอง ถอดส่งมา”


“ไม่ต้อง”


“ไม่ถนัดใช่ไหม งั้นผมช่วยนะ ไม่ทำอะไรหรอก”


“บอกว่าไม่ต้อง อ๊ะ.. คุณ..!! อ..”


เขาถอยตัวเองไปติดขอบสระ กลายเป็นผมที่ยิ่งเข้าใกล้จนเหมือนจะคร่อมเขา


ตั้งใจจะช่วยปลดกางเกงออกไปตากให้จริงๆนะครับ แต่ อ่าา.. 
มันมองไม่เห็น คลำผิดไปหน่อย


รู้สึกดีชะมัด ..






“..ให้ผมช่วย” 

ผมยิ้มกริ่มมองหน้าเขาที่ขึ้นสีแดงเรื่อจางๆกับแววตาขุ่นๆนั่น




“ม.. คุณ เอามือออกไป” 





มือเขาพยายามดันมือผมที่กำลังปัดมือหยอกล้อแกล้งลูบหาที่ปลดกางเกงเนิ่นนานผ่านเนื้อผ้าอยู่ใต้น้ำนั่น 

.. ปลด..อย่างอื่นสิครับ 


ตะขอกางเกงเขาน่ะ ปลดได้ตั้งแต่แรกแล้ว แต่มือผมมันไม่หยุดแค่รูดซิบลงน่ะสิ 

อยากช่วยปลด..ปล่อย แทนปลดกางเกงได้ไหมคนดี



..มือบางจับข้อมือผม กึ่งจะดันแต่ก็กำข้อมือผมแน่น หืม ยังไงครับ 

ชอบ ไม่ชอบ จะดันออก หรือให้ทำต่อ



แมวน้อยของผม สับสนตัวเองจังนะ หึหึ


บอกแล้วว่าขอผมค้นหาคำตอบให้แน่ใจ
ยังไม่ต้องตอบในสิ่งที่ไม่แน่ใจหรอก ผมจะรอ




“คุณ..อย่า อ่ะ อือ”



“ผมจะช่วยปลดให้”



“ไม่เอา นี่คุณ!! เอามือออกไป อย่า .. อ๊ะ”


ผมหัวเราะ หยุดมือเกเรที่แกล้งปลุกอารมณ์พลุ่งพล่าน ก็อยากให้เขารู้สึกดีด้วย



ดึงกางเกงเขาโยนขึ้นไปกองบนพื้นข้างขอบสระ
เสื้อบางๆที่โดนปลดกระดุมหมดนั่นด้วย
ตามด้วยเสื้อผ้าเปียกๆของตัวเอง


ทีละชิ้น ทีละชิ้น


อ่า.. ผมบอกจะเอาไปตากเหรอ ตากบนพื้นก่อนนะ ยังไม่อยากขึ้นจากน้ำตอนนี้ มันหนาว



ชำนาญการเพลย์บอยเก่าสายล่าแต้มอย่างผม เขายังมึนๆรู้ตัวอีกทีก็แช่ในน้ำแบบไม่ต้องมีอะไรขวางหูขวางตาแล้ว


“แช่ตัวในน้ำดึกๆดีต่อสุขภาพนะครับ”



ไม่พูดเปล่า มือผมเริ่มอยู่ไม่สุข ลูบไปตามผิวขาวเนียนใต้ผิวน้ำ ..นุ่มมือ

จะตรงไหนก็สวยน่าสัมผัสไปหมด


จากลำคอ ไหล่มน ไหปลาร้า ต่ำลงมาหน่อย หน้าอกแบนราบ ปัดผ่านตุ่มไตสีหวาน ลากเรื่อยต่ำลง
หน้าท้อง บอบบางแต่ก็หุ่นดี 

เขาดูแลตัวเองแบบไหน ถึงได้ขาวไปหมดทั้งตัวน่า... รัก แบบนี้





ผมขยับเข้าใกล้ กดหน้าลงแถวไหล่เขา
กดจูบ ซุกไซ้ไปทั่วจนเส้นผมตัวเองเปียกชุ่มน้ำ เขาขยับออกนิดหน่อย 

ผมเงยหน้าสบตากลมฉ่ำหวานไม่ต่างกัน





.. รู้สึกดีเหมือนกันใช่ไหม ..




ถึงผมจะอยากเร่งให้ถึงฝั่งฝันหรือรีบร้อนจนจะทนไม่ไหวแค่ไหน

ก็อยากค่อยๆซึบซับความรู้สึกจากเขา
ซักนิด ให้ได้ค้นหา




ภายใต้คำว่าเซ็กส์ .. หรือ 'แค่เซ็กส์'








เล้าโลมไปตามร่างบอบบางที่หนีไปไหนไม่ได้ มือบางขยุ้มเส้นผมเปียกน้ำดำขลับของผมที่แทบไม่เคยยอมให้ใครเล่นหัวได้แบบนี้



..ผมยิ้มกับแรงผลักออกเบาๆ แม้นิ้วเรียวจะขยุมขยำเส้นผมจนจะหลุดติดมือเขาอยู่แล้ว





ส่งลิ้นเลียเม็ดสีสดที่เริ่มชูชันตามแรงอารมณ์ อีกมือรูดรั้งส่วนอ่อนไหวไวต่อสัมผัส ถึงมองไม่เห็นผิวกายขาวๆทั้งหมดใต้ผิวน้ำเลือนลางนั่น แต่ผมว่ามันโคตรจะเซ็กซี่เร้าใจมากเลย



โดยเฉพาะเสียงดุๆปนหอบหนักที่ไม่ยอมลงให้ผมง่ายๆ 
ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน

น่ารักไม่เปลี่ยน



“นี่..คุณ อ..อย่า เดี๋ยวคนเห็น”


ผมยิ้มให้เขา มองดูผลงานที่ตัวเองทำไว้อย่างพอใจ เขาเริ่มจะหลุดอาการ 




หึ ผมก้มหน้าไปใกล้กระซิบข้างหู เสียงแหบต่ำด้วยแรงอารมณ์ไม่ต่างกัน



“จะเห็นได้ไงครับ นี่มัน..ชั้นยี่สิบห้านะ”




.

.

.


น้ำในสระไหวตามแรงของร่างสองร่างที่ประสานแนบกายกัน ค่ำคืนฟ้ามืดสนิท สิ่งมีชีวิตต่างพากันหลับใหล

ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอก



.

.


ความรู้สึกอุ่นร้อนลึกซึ้งที่ทำเอาแทบคลั่งตาย ในขณะที่ร่างของเราถูกโอบล้อมด้วยน้ำอุณหภูมิเย็นกว่าร่างกายตอนนี้มากนัก



“อื้อ อืม”

“อ๊ะ”






แฮ่ก แฮ่ก 





“รู้สึกดีไหมครับ”



“คริส..”



“เจ็บรึเปล่า”






“เลิกถามได้มั้ย.. อ๊ะ .. ฮ่ะห์ อ๊าา”






หยดน้ำเกาะพราวตามร่างเราทั้งคู่ น้ำจากสระเย็นแค่ไหนแต่อุณหภูมิตอนนี้ รู้สึกถึงแต่ความร้อนจากร่างกาย เสียงน้ำกระทบขอบสระดังเหมือนเสียงคลื่นบรรเลงเสนาะหู

มันเป็นความรู้สึกที่ดี ดีมากๆเลย



“อ่ะ .. อ๊า แรง..ไป คุณ! อ..”


“ขอโทษที ผม..เห็นคริสแล้วคุมตัวเองไม่ได้ทุกที”


ดันกายเข้าลึก กระแทกจุดเดิมที่อีกฝ่ายน่าจะรู้สึกดีย้ำๆ ใบหน้าขาวขึ้นสีเรื่อน่ามอง

เท่าไหร่ก็ไม่พอจริงๆ



"ตรงนี้เหรอครับ"


"อย่า.. อ.. อะ  อา อ๊า.."


"ไม่ชอบเหรอครับ .. "



ปฏิเสธกันด้วยเสียงครวญครางแว่วหวานแบบนั้น .. จะให้ผมเข้าใจว่ายังไง




มองเจ้าของร่างบอบบางที่ร่างกายดูจะทรยศเจ้าของเหลือเกินในเมื่อความอุ่นร้อนยังตอบสนองผมอย่างดีผิดกับคำเอ่ยห้ามของเจ้าตัว

คริสเสหลบตา ใบหน้าน่ามองเผยอปากหอบหายใจ ทั้งยังพยายามสะกดกั้นเสียงครางหวานๆโดยการกัดเม้มริมฝีปากตัวเองแน่น




อยากได้ยินเสียงเขาจะแย่ อย่าปฏิเสธกันเลย



ผมคลึงนิ้วบนเรียวปากบางปลอบประโลม กลัวผิวบอบบางจะเป็นแผล ..  

เป็นอีกครั้งที่เราเผลอมองสบตากัน เขาไม่เอ่ยถ้อยคำใด 


ผมได้แต่ปล่อยให้ตัวเองถูกแรงดึงดูดจากส่วนลึก

ประกบจูบลงไปแผ่วเบา .. ทั้งกระแทกกายซ้ำๆ



“อืออ อือ”



หลับตาลงรับสัมผัสหวานล้ำที่เก็บเกี่ยวได้ไม่รู้จักพอ ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นมองอีกฝ่ายที่หลับตาพริ้มรับจูบอย่างเผลอไผล 


จังหวะเดียวกับที่เขายกแขนสองข้างขึ้นโอบรอบคอผมอย่างลืมตัว 

แค่ชั่วขณะเดียว ก่อนมือคู่นั้นจะเริ่มจับไหล่ผมเหมือนจะดันออก




.. ให้สายน้ำค่อยๆซึมซับความรู้สึกของเราไป






แมวน้อยผละออก แม้เสียงใสๆจะควบคุมแทบไม่ได้
บทเพลงรักของเรา ผมยังไม่หยุดให้เขาได้พักซักนาที





“..พ..พอก่อน” 


เห็นเขาหันหน้ามองออกไปด้านข้างนอกกระจก  




แม้ไม่ได้พูดอะไร แต่จากแววตาผมก็เดาได้ ไอ้ความรู้สึกเปิดโล่งเห็นวิวกึ่งเอ้าท์ดอร์แบบนี้ เขาคงไม่คุ้น มันเขินๆสินะ

แมวน้อยผมนี่น่ารักน่ารังแกจริงๆ



“ไม่ต้องกลัวน่า ถ้าใครเห็น ผมจะจ่ายเงินปิดปากซักล้านนึง อย่ากังวลเลย”


“คุณมัน.. อ่ะ อืม”


ผมจูบปลอบ กดกายแนบแน่นเข้าชิดใกล้อีก ตามอารมณ์พุ่งสูงจนแทบทนไม่ไหว





ในมหานครที่คนกำลังหลับใหลหรือปาร์ตี้เคล้าแสงไฟ จะมีใครที่มีความสุขเท่าผมไหม

ที่ได้มีคนอย่างเขาเคียงข้างกาย




ผมเองก็ไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับคู่นอนคนไหนเหมือนกัน 
คอนโดนี้ถึงจะซื้อมาปล่อยทิ้งไว้เปล่าๆ มาบ้างไม่มาบ้าง แต่ก็ใช่ว่าทุกคนจะสามารถเข้ามาได้

ไม่ใช่ทุกคนที่จะเข้ามาถึงโซนพิเศษของผมได้



บอกแล้วครับ จะโทษก็โทษบรรยากาศพาไป อย่าโทษผมเลยนะแมวน้อย


แต่มันก็เร้าใจดีออกไม่ใช่เหรอ




ขยับกายเข้าออก เนิบช้าสลับรุนแรง มันไม่ได้ลำบากอะไรนักเมื่อน้ำเป็นเสมือนตัวหล่อลื่นชั้นดี 
ไม่ต้องใช้เจล ใช้อะไรแล้วครับในตอนนี้


อา .. จะถุงยางก็เหมือนกัน ไม่จำเป็น


ผมไม่รู้จะใช้กับเขาไปทำไม
เลิกมั่วไปนานแล้ว ตอนนี้อยากรู้สึก ให้ลึก..สุดในความรู้สึกเลย




“อ..อือ อ๊ะ อ๊า”



เขาขยับตัวอย่างอึดอัด มือบางวางทาบกระจกใสช่วยพยุงตัวไม่ให้ลื่นตามแรงกระแทกกระทั้นเบื้องล่าง




หยดน้ำเกาะพราวจากมือไหลลงจากกระจก
เซ็กซี่อะไรอย่างนี้ 




ผมจับรวบเอวเขา ขยับตัวพลิก ดันหลังเขาติดฝั่งกระจกแทน ..







“แค่นี้ก็ไม่ต้องกังวลแล้วดีไหม ไม่มีใครเห็นแล้วครับ ถ้าเห็นก็เห็นแต่ผมคนเดียว”




ประสานมือตัวเองกับมือเขา กดมือบางสองข้างติดกระจก โถมกายเข้าลึกจนเสียงใสหอบคราง ทำเอาใจสั่นระรัว



อืม แมวน้อยยั่วผมเหรอ



“คุณสิงโต!”


ผมกดใบหน้าลงดูดดึงตีตราทำรอยรักสีกุหลาบไปทั่วตัวเขา เงยหน้ามองเสียงดุๆ



“อันนี้เรียกผมเพราะอยากย้ำให้คำด่าส่งไปถูกคนไวๆ หรือว่า... เรียกเพราะ..”



ผมแกล้งขยับตัวออก ก่อนกระแทกเข้าไปลึกๆ 



“อ๊ะ!! อื้อ อ.. อ๊า”


“เรียกชื่อผมแล้วทำเสียงแบบนี้..ผมก็แย่สิครับ” 



ผมหัวเราะทะเล้น จูบปิดปากก่อนที่จะทันได้โดนเขากราดคำด่าใส่ 

ส่งสายตาวิบวับมากความหมายให้เขา



อีกนิดคงไม่ไหว
ถ้าจะปั่นป่วนหัวใจกันขนาดนี้



.




.






“โ...อ๊ย คุณสิงโต!! ผม..”



“จะเสร็จเหรอครับ”


“เจ็บ! ไอ้ .. อือ อืออ”



“ขอโทษๆ ผมจับมือคริสแรงไปเหรอ งั้นกอดผมสิ หรือให้ผมกอด อืมม”



“ไ..ม่ .. อ..”







ผมรู้ ผมรู้ มันไม่ง่าย
การค้นหาบางอย่างจากบางคน ไม่ใช่เรื่องง่าย





แต่อย่างหนึ่งที่ผมรู้

นี่มันเลยเที่ยงคืนไปตั้งนานแล้ว


.. และผมไม่ได้มีข้อต่อรองอะไรอีกในตอนนี้ เวลานี้ เขารู้ดี






ตอนนี้ผมไม่ได้บังคับเขาเหมือนที่ผ่านมา
ผมเปิดช่องว่างทุกทาง แค่เขาจะผลักออกแล้วลุกหนีไปก็ได้


ง่ายดายแต่ก็ไม่ทำ




.

.


คุณไม่ได้เห็นมันเป็น ‘แค่เซ็กส์’ จริงๆหรอกใช่ไหมครับ ... แมวน้อยของผม









---------------


--- อ่านต่อที่เด็กดี ---