Sofa(r) so good CUT

"ไม่ต้องเปิดหรอก อยากรู้เหมือนกันเวลาไม่มีแสงสว่าง โซฟาที่นี่ .. จะยังสวยมากๆอยู่ไหม”


ปราชญาถือวิสาสะจับโบว์หลุดรุ่ยของคนตรงหน้า ผูกเข้าหากัน



"และโบว์นายหลุดแล้ว เซลล์ประสาอะไร แต่งตัวไม่เรียบร้อยเลย"


ร่างสูงโปร่งเข้ามารุ่มร่ามใกล้ๆ แววตาเรียบนิ่งจดจ้องเสื้อผ้า วุ่นวายกับชุดฟอร์มของเขา ดวงตาคมกริบที่เหลือบมองเชิงตำหนิในระยะใกล้ทำให้เซลล์ตัวน้อยหลุดอึกอักทั้งที่ตั้งใจจะทักท้วง..

ทำตัวเป็นเจ้านายเขาไปได้ ทั้งที่เป็นแค่ลูกค้ามาซื้อของที่ร้านแท้ๆ


"อ..คุณปราชญา"


"ถ้าไม่คิดจะใส่ให้มันดี .. ก็ถอดออกซะดีกว่า"


ไม่แค่พูดเท่านั้น มือแกร่งจับปลายเสื้อล้วงมือเข้าไปในกางเกงเขาหน้าตาเฉย คริสเผลอสะดุ้งยามที่มืออีกฝ่ายสัมผัสเข้าไปโดนผิวกายใต้ร่มผ้า



"คุณ.."

มือบางยกขึ้นมาจับข้อมือลูกค้าเจ้าระเบียบปรามไว้ก่อนที่จะล้วงลึกลงไปมากกว่านี้

"ผมใส่เองได้ครับ ขอบคุณ"


รอยยิ้มหวานยังประดับบนดวงหน้าขาวใส เหมือนเป็นเรื่องปกติที่เขาใช้กริยาแบบนี้บริการกับลูกค้าทุกๆคน


ปราชญามองรอยยิ้มนั้น รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ต่างจากคนอื่นๆที่ท้ายที่สุดก็คงต้องเลือกซื้อโซฟาของร้านนี้ แค่เพียงเพราะ เซลล์ขายเก่งอย่างไม่น่าเชื่อ

สินค้าที่ดูธรรมดา .. ดูมีราคาขึ้นมาทันที
ราคาของความอยากได้ อยากสัมผัส .. อยากทดลองว่าของตรงหน้าจะดีจริงอย่างที่ตาเห็นรึเปล่า



ยอมละมือออกไป ยืนดูอีกฝ่ายยัดเสื้อเข้าในกางเกงให้เรียบร้อยเหมือนตอนกลางวันที่อยู่ในเวลางาน ขยับรอยยิ้มพึงพอใจหลังจากที่ยืนกดดันจนเซลล์ที่เลิกงานแล้วจำต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยจะได้ขายของให้ลูกค้าจอมเนี้ยบ


"ค่อยน่าซื้อหน่อย"

"ไม่คิดว่าจะเจอลูกค้าช่างเลือกอย่างคุณ ขออภัยที่เสียมารยาทไม่แต่งตัวให้เรียบร้อย"

คริสสบตามองอีกฝ่าย เอ่ยกึ่งจะหยอกเย้า อีกนัยหนึ่งเหมือนจะหลอกด่าว่าเรื่องมากกลายๆ
แต่ปราชญาก็ไม่ได้ถือสา

ขายของเก่ง ปากเก่ง .. อยากรู้เหมือนกันเซลล์ที่นี่จะเก่งทุกเรื่องไหม



เขาเดินเลยเซลล์ที่ยืนอยู่ไปยังโซฟาด้านหลัง ไล้มือลูบไปตามเบาะหนังสีดำสนิท เหลือบมองยามที่อีกฝ่ายหมุนตัวกลับมา

คาดหวังให้ซื้อให้ได้ใช่ไหม .. ซื้อน่ะซื้อแน่ ..



ปราชญาหัวเราะหึในใจ ตอนที่เซลล์เดินเข้ามาใกล้ ลุ้นรอคำตอบ

การจะเสียเงินกับของที่ไม่ได้อยากได้มากเท่าไหร่ แต่บริการที่นี่ดูท่าจะดีจนน่าใช้ไปหมด



เคาะนิ้วกับโซฟาที่เดินพิจารณาอยู่ราวกับกำลังครุ่นคิด




"ผมเริ่มสนใจแล้วล่ะ เซลล์ ขอทดลองสินค้าได้ไหม"

"ได้สิครับ"

คริสผายมือเชื้อเชิญให้ลูกค้าลองนั่งบนโซฟาได้ตามใจ หรือจะสำรวจจับตรงไหนก็ได้ เก้าอี้ตัวโชว์มีไว้เพื่อให้ลองตามความต้องการของลูกค้าอยู่แล้ว



จุดที่ยืนอยู่สลัวด้วยแสงสีส้มเหมือนประดับโชว์สินค้า ไฟขาวถูกหรี่ลงจนเกือบหมดแล้ว โซฟาหนังสีดำต้องแสงไฟ พื้นผิวมันสวยสะท้อนลวดลายหนัง




ปราชญาเดินมาหย่อนกายนั่งลงกับโซฟาตัวนุ่ม พื้นผิวหนังเรียบ ไม่นุ่มหรือแข็งจนเกินไป ถือว่าใช้ได้ทีเดียว



"มานี่สิ"

มือเรียวตบเบาๆลงเบาะที่ว่างข้างๆ มองคนขายที่ทำสีหน้าฉงนสงสัยเล็กน้อยจนต้องเอ่ยต่อ

"ผมจะทดสอบหน่อย ว่าสองคนก็ยังใช้งานได้ดีใช่ไหม"



รอยยิ้มหวานยั่วยวนยังให้บริการอย่างดี .. ไม่แปลกใจลูกค้าคนไหนๆก็คงชอบ หลงคารมเผลอเออออตาม ยอมเปย์ได้ไม่ยาก

ปราชญามองคนที่พยักหน้ารับ ทำตามใจ ก้าวเข้ามาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ กลิ่นหอมๆของน้ำหอมอบอวลให้ความรู้สึกคล้ายกลิ่นของดอกไม้ลึกลับมากเสน่ห์ที่อยากจะจับเด็ดกลีบเก็บมาไว้ใต้หมอนให้หมด


ขาเรียวยกขึ้นนั่งไขว้ห้างอย่างมีมาด ขยับกายเล็กน้อยเหมือนจัดท่าทางการนั่ง ไหล่บางสัมผัสเบียดกัน ดูก็รู้ว่าจงใจอ่อย


รู้สึกได้ถึงมือข้างหนึ่งของพนักงานขายที่วางลงบนหน้าขา ลูบไล้ไปมาอย่างนิสัยไม่ดี



"ผมจะมั่นใจได้ยังไง ว่าคุณปราชญาจะซื้อ ไม่ใช่แค่เช็คของเฉยๆแล้วก็ไปอีก ผมเพลียจะแย่แล้ว"

เอ่ยถ้อยคำออดอ้อนให้เห็นใจ อีกนัยหนึ่งก็ขอความชัดเจนและล่อหลอกให้ตกลงปลงใจซื้อสินค้ากลายๆ



".. ผมไม่อยากเสียเวลาไปกับลูกค้าที่ไม่ได้คิดจะสนใจสินค้าเราจริงจัง บางคนเข้ามาเล่นๆแล้วก็ไป .. คุณปราชญาล่ะครับ สนใจจริงๆรึเปล่า"


ใบหน้าน่ารักที่ยื่นมาใกล้จนเกือบจะสัมผัสแก้ม ปราชญาพยายามไม่หันไปมองเพราะกลัวจะอดใจไม่ไหวจนต้องบดขยี้ริมฝีปากที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วนั่น




"ผมกำลังตัดสินใจ ขอเวลาคิด"

แสร้งยื้อเวลาแม้ในใจจะอยากเช็คของแค่ไหน .. อยากเห็นคนที่ดูมั่นอกมั่นใจในตัวเองนั้นใช้ความพยายามอีกนิด ..

อยากรู้ว่าลิมิตของการบริการ มันแค่ไหนกัน




"คิดนานจังครับ"

เซลล์ตัวแสบเอ่ยเสียงเบาหยอกเย้า ขยับตัวลงไปอีกหน่อย ทำท่าทางนอนเอนๆพิงเบาะเหมือนอยากจะพักผ่อนเต็มที ศีรษะทุยเอนลงมาสัมผัสไหล่คนกำลังใช้ความคิดเล็กน้อยให้ใจเต้นแรง

"ไม่เป็นไร ผมรอได้ทั้งคืน"

.

.

ลิมิตคนบริการ รอได้นานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ดูท่าแล้วลิมิตของคนซื้ออาจจะน้อยกว่ามาก


ก่อนที่ศีรษะที่อิงแอบซบบนไหล่เบาๆเหมือนกลั่นแกล้งจะขยับออก ปราชญากลับกดมือลูบไล้เส้นผมนุ่ม สอดนิ้วสางเส้นผมบางเล่น พอโดนแตะตัวเซลล์จอมยั่วก็จะลุกหนี เขารีบเอ่ยแทรกก่อน


โอเค โอเค พอกันที



"งั้นผมตกลงซื้อ.. ผมจะซื้อสินค้าตัวอย่างนี่เลยแล้วกัน
แต่มีข้อแม้ไม่กี่ข้อที่ผมอยากได้จากบริการหลังการขาย"


พอได้ยินแบบนั้น ดวงตาประกายสวยวาววับทันที .. ให้ทำอะไรก็คงทำตามแล้ว ในเมื่อปราชญาเองก็ให้ในสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการแล้วนี่นา แฟร์ๆ


"ว่ามาสิครับ"

เป็นไปตามคาด หึ



"หนึ่ง ถ้าผมมาที่ร้าน ผมต้องการติดต่อเซลล์คนเดียวที่ดูแล ไม่ว่าจะมีปัญหาเกิดเรื่องกับสินค้าหรือผมไม่พอใจ จะติจะชมยังไง นายต้องเป็นคนจัดการ ผมไม่รับบริการจากคนอื่น"

"เรื่องแค่นี้ ไม่มีปัญหาครับ รับรองว่าผมจะบริการคุณคนเดียว"



"ดี .. สอง ผมต้องการบริการจัดส่งสินค้า หวังว่าสินค้าราคาแพงแบบนี้ ผมจะได้เซลล์คนที่เสนอขายเป็นคนเอาสินค้าไปส่งด้วยตัวเอง..ถึงที่"

คริสเงียบไปเล็กน้อย .. อันที่จริงร้านใหญ่โตแบบนี้ มีบริการจัดส่งแน่นอนอยู่แล้ว แต่ก็เป็นฝ่ายส่งสินค้าน่ะนะ แต่ถ้าอีกฝ่ายอยากให้เขาเป็นคนเอาไปส่ง.. ถึงจะลำบากแต่คิดแล้วก็คุ้มค่ากับค่าคอมฯที่จะได้มา

มีเหรอจะปฏิเสธ


"ผมจะไปส่งให้ครับ คุณปราชญา"


ปราชญาหัวเราะหึ พึงพอใจ ก่อนเอ่ยต่อ

"สาม ข้อสุดท้าย ผมยังอยากได้สีสว่างตัดกับโซฟาสีดำ .. ร้านคุณจะหาให้ผมได้ไหม"


...คำเรียกร้องเดิมจากปากลูกค้าเจ้าระเบียบ .. ทั้งที่ก็บอกไปแล้วว่ารุ่นนี้มีแต่สีดำ ดูเหมือนลูกค้าของเขายังคงยืนยันความต้องการนั้นให้ได้ แม้จะไม่แน่ใจว่าสีสว่างที่ว่านี่ต้องการแบบไหน แค่การไปจัดแสงจัดที่ทางการวางให้ .. การไปหาผ้าหรือของมาประดับ หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาปฏิเสธคำร้องขอ ในเมื่ออีกฝ่ายกำลังจะตกลงซื้อ


จะแบบไหนก็ได้ทั้งนั้น ไม่มีอะไรที่แก้ไขไม่ได้
แล้วไว้เขาจะหาวิธีแก้ไขเรื่องนี้ให้ทีหลังแล้วกัน


"แล้วไว้ผมจะจัดการให้นะครับ"

.

.

หลังจากตกลงกันได้เรียบร้อย คนซื้อขายก็จัดการทำเรื่องจ่ายเงินเสร็จสรรพ เวลาล่วงเลยไปจนข้างนอกฟ้ามืดมีเพียงแสงไฟจากไฟถนนรำไร กับภายในร้านที่ยังคงไม่ได้ถูกเปิดไฟแต่อย่างใด


"จะให้ผมเอาโซฟาไปส่งตอนนี้เลยรึเปล่า"

"พรุ่งนี้ก็ได้ ตอนนี้เลยเวลางานนายแล้ว"


คริสยิ้มให้ ก้มหัวให้น้อยๆ การบริการที่ใช้ลูกเล่นนิดหน่อยก็ยังได้ผลเสมอไม่ว่าจะกับลูกค้าคนไหน .. ให้นามบัตรติดต่อ เดินไปส่ง หรือดีไม่ดีอาจจะโดนขอเบอร์ ขอไลน์ตามประสา หรือลูกค้าชั้นดีหน่อยเขาก็อาจจะจูบเบาๆปัดๆผ่านให้ซักที

ลูกค้าหล่อๆแบบคุณปราชญานี่ก็น่าให้รางวัลก่อนจะลากันแยกย้ายกลับบ้าน



ถือว่าเป็นการบริหารเสน่ห์และใช้เล่ห์เหลี่ยมในแบบที่ถนัดก็แล้วกัน


คริสตั้งท่าจะเดินไปทางประตู หวังจะเดินไปส่งลูกค้าให้ถึงรถ แต่ยังไม่ทันเดินไปไหนไกล มือบางก็ถูกดึงรั้งเอาไว้ก่อน


"เดี๋ยวสิเซลล์ จะรีบไปไหน"




พลั่ก

จับเฉยๆไม่พอ รู้ตัวอีกทีร่างบางก็ถูกเหวี่ยงลงบนโซฟาตัวนุ่มสีดำสนิทที่อีกฝ่ายพึ่งจะตกลงซื้อไปสดๆร้อนๆ รอแค่เอาไปส่งพรุ่งนี้เท่านั้น


แรงนิ่มๆและระบบสปริงตัวที่รองรับอย่างดีทำให้ไม่รู้สึกเจ็บมากนัก ... แต่ประโยคต่อมากลับทำให้ใบหน้าหวานต้องขมวดคิ้วงุนงง


"ไหนๆผมก็ซื้อแล้ว ขอลองใช้สินค้าเลยได้ไหมว่าตรงตามคำโฆษณาคุณภาพรึเปล่า"


ยังไม่ทันจะตอบ แรงกดข้อมือลงกับโซฟา มาพร้อมร่างสูงที่ขึ้นคร่อม

ใบหน้าคมเข้มหล่อเหลาปรากฏกับสายตา รอยยิ้มน่ามองกับดวงตาประกายกวาดมองทั่วตัวคนใต้ร่าง




"เฮ้อ ... เสื้อนายยับแล้ว.. บอกให้ถอดตั้งแต่เมื่อกี๊ก็ไม่ถอด มันรำคาญตา"

"อ๊ะ คุณปราชญา เดี๋ยว.. จะทำอะไร"




มือเรียวข้างหนึ่งเปลี่ยนมาไล่ปลดกระดุมเสื้อสีแดงยับยู่ยี่ไร้ระเบียบที่น่าหงุดหงิด ดึงออกให้พ้นตัว กวาดตามองร่างด้านใต้ที่ดิ้นๆจะออกจากแรงกดเขา พอจะปลดกางเกงผ้าที่ยับเยินพอกัน มือบางข้างที่ว่างอยู่จับมือห้ามปราม


"คุณปราชญา.."

"ผมจะเช็คสินค้า"

"แต่..."


.. แต่การขายสำหรับเซลล์อย่างเขา มันสำคัญเสียยิ่งกว่าสำคัญ
เขาจะชวดการขายครั้งนี้ไม่ได้

แค่นิดหน่อยคงไม่มีอะไรเสียหายหรอกมั้ง ใช่ว่าเราจะต้องเจอกัน
จบแล้วจบเรื่อง ต่างคนต่างไป คงไม่มีใครสนใจนักหรอก



"คิดอะไรอยู่"
อีกฝ่ายเห็นคนใต้ร่างกึ่งจะขัดขืน กึ่งชะงักไปก็ขยับยิ้ม ก้มลงซุกไซ้ซอกขอขาวที่ล่อสายตา สีขาวที่ตัดกับสีแดงของเสื้อผ้าที่เห็นใส่ก่อนหน้านี้ว่าสวยแค่ไหนแล้ว ตอนนี้ที่ตัดกับสีดำของโซฟายิ่งสวยกว่ามากนัก




"ไม่ต้องกลัวน่า .. ผมเช็คไม่นานหรอก อืมม เบาะนุ่มดี"


"อ๊ะ .. คุณ ... ประตูมันไม่ได้ล็อค"


เสียงหวานเอ่ยละล่ำละลักทั้งความรู้สึกวาบหวามที่ก่อตัวขึ้นยามที่เรียวปากกดเม้มไปตามซอกคอ ถึงจะขี้ยั่วแค่ไหนก็ใช่ว่าเขาจะคุ้นชินกับเรื่องอะไรแบบนี้



"นายเป็นคนสุดท้ายที่จะต้องออกจากร้านไม่ใช่เหรอ จะมีใครเข้ามาอีกล่ะ ถ้ามีก็คงโจร ดักปล้นร้าน รอจังหวะเหมาะสม"



คริสเงียบไปเล็กน้อย .. ขัดใจคงไม่ดีแน่ .. ที่เอ่ยยั่วหยอกเย้าก็ไม่คิดด้วยว่าจะเลยเถิดมาถึงขนาดนี้เพราะลูกค้าปกติก็ไม่มีใคร.. กล้าทำอะไรเขาในที่สาธารณะแบบนี้นักหรอก

เสียก็แต่ตอนนี้ ... มันไม่มีใคร
ที่บอกว่าจะมีก็แต่โจร .. คุณปราชญาก็ทำตัวไม่ต่างจากโจรเลยตอนนี้




"ทำไม กลัวเหรอ ผมไม่ใช่โจรหรอกน่า ถ้าใช่คงไม่เสียเวลามาจ่ายตังซื้อของแบบนี้"

ปราชญาก้มลงกระซิบข้างหูคงที่นอนบิดกายหลบใบหน้าหนีสัมผัสอยู่ใต้ร่าง

เซลล์ที่นี่ ยั่วยวนดีชะมัด



"ผมแค่นักสะสม ชอบของสวยๆงามๆ ของอะไรที่สนใจแล้ว ก็จะไม่เบื่อง่ายๆ"



ปลดกางเกงที่ขวางหูขวางตาได้สำเร็จ ส่งสายตามองไปทั่วร่างกายขาวนวล



สวยงาม ไร้ที่ติ



ลิ้นอุ่นร้อนค่อยๆไล้เลียไปตามร่างกายขาว สัมผัสแผ่นอกสวยล่อสายตา โลมเลียลงต่ำจนถึงหน้าท้องแบนราบ เสียงหายใจหอบทั้งใบหน้าขึ้นสีเรื่อดูเย้ายวนอย่างไม่ได้ตั้งใจ


"คุณ อ๊ะ... อือ"

ดวงตากลมเหลือบมองประตูหน้าร้านที่มองจากตรงนี้ก็เห็นไกลๆอย่างกังวล ถึงภายในจะมืดก็จริง แต่จุดที่มีแสงสว่างเพียงเล็กน้อยถ้ามองจากข้างนอกมันยิ่งจะเป็นจุดสังเกต



".. ร้านมีวงจรปิดรึเปล่า"

"ต..ตรงนี้ไม่มีหรอก อือ"


ยิ่งเคลื่อนใบหน้าลงต่ำเหมือนรังแก ฟังเสียงหอบตอบถ้อยคำออกมา ปราชญากระตุกยิ้ม ถอนใบหน้าออกเปลี่ยนเป็นลากมือลงสัมผัสแก่นกายคนด้านใต้ที่เริ่มชูชันตามแรงปรารถนา


"ทำไมล่ะ ตื่นเต้นเหรอ ... กลัวจะมีใครรู้ว่าเซลล์ที่นี่ใช้วิธีไม่ซื่อขายของ ต้องแย่แน่ๆใช่ไหม เอาตัวเข้าแลกแบบนี้"

"ผมเปล่า..คุณเองที่ ... อ๊ะ คุณปราชญา"

มือที่ลูบไปตามส่วนอ่อนไหว จับรูดรั้งแรงขึ้นยิ่งสร้างความเสียวซ่านจนต้องกลั้นเสียงครางหายใจหอบหนัก



"ถึงว่า คนชอบร้านนี้กันน่าดู .. บริการดีจริงๆ"


คริสไม่ตอบ.. ในใจก็อยากจะบอกออกไปว่า เข้าใจผิดแล้วโว้ย อันที่จริงเขาไม่ได้เอาตัวเข้าแลกถึงขั้นนี้หรอก .. ที่อ่อยที่ยั่วไปก็แค่นั้นนั่นแหละ

จะบอกว่าวิธีไม่ซื่อก็ไม่ถูก พวกลูกค้ามันก็มาติดใจหน้ามืดซื้อของเอง

และแม้จะตอนนี้ .. เขาก็ไม่กล้าผลักลูกค้าที่กำลังเสพสุขกับร่างกายเขา
แค่เพราะ... หน้าที่การงานอันหอมหวาน ยังอยากได้ทุกอย่าง


ใช้วิธีสกปรกบ้างก็คงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง
อีกอย่าง คุณปราชญาก็... อ่า


รู้สึกดี







"อ๊ะ อา..ฮ๊า...."

เสียงครางแว่วหวานในร้านที่เงียบงัน มือที่รูดรั้งยังไม่ผ่อนแรงจนความต้องการจะแตะถึงจุดสูงสุด .. ส่วนอ่อนไหวเริ่มปริ่มน้ำรักที่จวนเจียนจะระเบิดความปรารถนาเต็มที ถ้าไม่ใช่เพราะอีกฝ่ายหยุดมือซะก่อน


"ไม่ยั่วแบบเมื่อกลางวันต่อแล้วเหรอ .. ทำสีหน้าท้าทายอีกสิ ผมชอบ"

"อึก .. คุณปราชญา มัน..."


คนบนกายขยับตัวผละออกนิดหน่อยราวกับจะกลั่นแกล้ง เหลือบมองมือตัวเองที่ขยับปรนเปรออีกฝ่ายเมื่อครู่ วางมือลงบนเบาะหนังสีดำสนิท เอ่ยถาม

"ถ้าเปิ้อนคราบจะซักออกง่ายรึเปล่า สินค้าร้านนายน่ะ ล้างได้สะอาดไหม"

"..."

ใบหน้าขาวเนียน ขึ้นสี เหงื่อชุ่มกายแม้ในร้านยังอบอวลไปด้วยแอร์เย็นฉ่ำ สายตาฉ่ำหวานส่งสัญญาณเหมือนจะขอให้ช่วยทำให้เขาสบายตัวทีได้ไหม

หึ ยั่วอีกแล้ว เซลล์ที่นี่จะยั่วไปถึงไหน




"ช่วยไขข้อข้องใจให้ผมก่อน ถ้าทำได้สะอาดจริง เดี๋ยวผมจะให้รางวัล"



คริสเบิกตากว้างเมื่อรู้แล้วว่าอีกฝ่ายจะมาไม้ไหน ... มองมืออีกฝ่ายที่ปลดชุดกางเกงเรียบๆที่เริ่มยับของตัวเองออก ขยับจ่อความเป็นชายที่แข็งขืนชิดใกล้


"นี่คุณ.."

"เลียสิ.. ช่วยบริการให้สะอาดหน่อย"


.

.



ขยับกระแทกแก่นกายเข้าหาเรียวปากนุ่มอุ่นร้อนที่ครอบครองส่วนอ่อนไหว ฟังเสียงอืออาในลำคอฟังไม่ได้ศัพท์ แต่ก็ถือว่าทำได้ดีเยี่ยมทีเดียว



"อาา"

ซี้ดปาก ครางต่ำกับการบริการหลังการขายที่สุดยอด สบมองดวงตาคู่สวยคลอน้ำตาด้วยความปรารถนาปนอึดอัด แม้จะยังเร่งจังหวะปรนเปรอให้ไม่ขาด


ร้านนี้นี่เด็ดจริงๆอย่างว่า




"อือ อืออ อ.."



ไม่นานความต้องการก็ถูกปลดปล่อยจนล้นเรียวปากบางบางส่วน เขาชักแก่นกายออกทำให้บางส่วนเปรอะเปื้อนตามตัวของคนใต้ร่างที่นอนหอบแฮ่กหมดแรง


เห็นทีคงต้องให้รางวัลเซลล์คนเก่ง



เล้าโลมส่งมือช่วยสร้างความเสียวซ่านให้คนที่ยังไม่ปลดปล่อย ช่วยปรนเปรอในขณะที่อีกมือหนึ่งก็ไม่อยู่ว่าง ดันเรียวนิ้วค่อยๆสอดใส่ช่องทาง ก่อนที่ความต้องการตัวเองจะเริ่มแข็งขืนขึ้นอีกระรอก..




ค่อยๆกดกายเข้าหาช่องทางอ่อนนุ่มคับแน่นที่ตอดรัดไม่หยุด




"อ๊าาา เจ็บ อึก"


".. .. แน่นจังแฮะ นี่นาย.."


"อ๊ะ อา อ... เจ็บ คุณปราชญา  ผมเจ็บ"



ได้ยินเสียงหวานครวญครางแบบนั้น จำต้องปล่อยตัวเองแช่ค้างให้อีกฝ่ายค่อยๆปรับสภาพทั้งยังอดแปลกใจไม่ได้




"คนอื่นเขาปล่อยนายไปได้ยังไง .. น่าแปลกใจชะมัด ...หรืออยู่ที่ร้านนายปลอดภัย น่าเสียดายนะที่ผมมาซื้อของผิดเวลาไปหน่อย"



ค่อยๆขยับกายชักเข้าออก เชื่องช้า ค่อยๆเร่งความเร็วขึ้น ฟังเสียงหวานๆครวญครางทั้งแรงกระแทก โซฟาตัวเก่งโยกไหวไปตามแรง




แต่ดูเหมือนความแข็งแรงและน้ำหนักของโซฟาไม่ทำให้เกิดเสียงครูดกับพื้นจริงอย่างว่า

ถ้ามีเสียงก็มีแต่เสียงคนบนโซฟานั่นแหละที่ครวญครางแทบหมดแรง




"อ๊ะ อา อะ... อะ อ๊ะ "


"ไม่ยิ้มยั่วท้าทายกันแบบเมื่อกลางวันแล้วล่ะ หืม เซลล์คนเก่ง"


"ฮ๊า อ๊า อ๊า ไม่.. แรงไปคุณ อ๊า ฮึก.."



แรงกระแทกไม่เบานักทำเอาแทบจมลงไปในโซฟาตัวนุ่ม พื้นที่กว้างขวางทำเอาหนีไปได้ยากยามโดนอีกฝ่ายโถมตัวคร่อมกักกัน




"อาา .. รับแรงกระแทกได้ดีจริงๆด้วยแฮะ"

พูดพลางจับมือคนข้างใต้ให้ยกขึ้นโอบรอบคอ มองสบดวงตากลมคู่สวยฉ่ำวาวน้ำ ทั้งราคะปรารถนาที่เอ่อล้นจนจะทนไม่ไหว




"โซฟานี่ดีจริงๆ ทั้งนุ่ม ทั้งอุ่น  .. สัมผัสดี ... เสียงก็ดีด้วย"


"อือ คุณปราชญา  อะ.. อ๊าา"







เซลล์ที่นี่ ช่างน่าประทับใจจริงๆ .. ต้องมาใช้บริการบ่อยๆซะแล้ว










---ต่อที่ทวิตเตอร์นะแจ๊ะ---